ถือไพ่เหนือกว่า
1553 คำ
ทั้งคู่นั้งอยู่แบบนั้นต่างคนต่างเงียบ
ตามฝันที่ไม่เคยปล่อยให้ผู้ชายคนไหนได้เขาใกล้ตัวเองเลยเพราะเธอรู้สึก ขยะแขยง แต่ทำไมกับเขาคนนี้เธอถึงไม่รู้สึกแบบนั้นแต่มันกลับรู้สึกดี
พอคิดได้แบบนี้ตามฝันรีบขยับตัวออกจากเขาทันที เธอจะปล่อยให้ตัวเองมีความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้
"เอ่อ...ฉันจะกลับห้องแล้ว"
ตามฝันบอกเขา เธอรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า
ภาคินมองแก้มแดงๆนั้นแล้วอดรู้สึกเอ็นดูเธอไม่ได้
"พอมีแรงก็จะออกฤทธิ์เลย"
ภาคินยังไม่ปล่อย สองมือของเขายังกอดเธอไว้เเน่นเหมื่อนเดิม
ตามฝันรู้สึกแปลกๆกับการนั่งอยู่กับเขาแบบนี้
"เปล่านะคะ ฉันก็แค่จะกลับห้อง คุณปล่อยฉันก่อน"
เธอบอกเขาหน้าแดงก่ำ พยายามผลักไหล่เขาออก
ภาคินอุ้มเธอลงจากตัก
"นั้งอยู่ตรงนี้ก่อน"
เขาบอก
"แต่นี้มันดึกแล้วนะคะ ฉันจะกลับห้อง"
ภาคินไม่ฟังเขาลุกขึ้นไปเปิดตู้เล็กด้านบนริมผนังและหิ้วเอากล่องยาออกมา และเดินกลับมาหาเธอ
"จะทำอะไรคะ"
ตามฝันเงยหน้ามองเขา
"เลือดคุณออกนะ สงสัยคุณจะจูบผมแรงไปหน่อย"
เขาบอกในขณะที่แกะผ้าปิดแผลที่อยู่ตรงหน้าผาก เขาสังเกตเห็นว่ามีเลือดซึมออกมา
ตามฝันหน้าแดงขึ้นมาอีกกับคำพูดของเขา
"คุณนั้นแหละ....ช่างเถอะเดี๋ยวฉันไปทำที่ห้องก็ได้ค่ะ"
เธอตั้งท่าจะว๊ากใส่เขาแต่ก็นึกได้ว่าไม่มี ประโยชน์มีแต่จะเสียเปรียบทางที่ดีเธอควรพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ก่อนจะดีกับตัวเธอที่สุด
"อยู่เฉยๆ"
เขาพูดสั่นๆ ในขณะที่มือก็ใส่ยาทำแผลให้เธอไปด้วย
ตามฝันนั่งนิ่ง ปล่อยให้เขาทำไปจะได้จบๆ
"คุณจะปล่อยให้ตัวเองถูกตามฆ่าอยู่แบบนี้หรอ"
เขาถามในขณะที่ทำแผลให้เธออยู่
"ฉันก็กำลังหาหลักฐานเล่นงานพวกมันอยู่"
ตามฝันบอกเขาไปตรงๆ
"แสดงว่าคุณรู้ว่าใคร"
"ฉันไม่เคยมีศัตรูที่ไหนนอกจาก.."
"ลูกเลี้ยงพ่อคุณ"
ตามฝันเงยหน้ามองเขาตาโต
"คุณรู้"
"ผมรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับพ่อคุณ"
ตามฝันนิ่งไป เธอรู้สึกเป็นห่วงพ่อเธอที่สุดท่านไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่รอบตัวท่านอันตรายแค่ไหน
"คุณเชื่อว่าพ่อฉันทำก็ไม่ผิด แต่ฉันลูกที่อยู่กับเขามา25ปี ฉันไม่เชื่อเด็ดขาดว่าพ่อจะทำเรื่องแบบนี้ ฉันไม่ขอให้คุณเชื่อแบบฉัน แต่จะให้คุณลองทบทวนเรื่องนี้ใหม่อีกครั้งได้ไหมคะ"
ตามฝันก้มหน้าลงอย่างเหนื่อนล้า เพราะตอนนี้พ่อเธอเจอศึกหนักทุกด้าน เธอรู้แต่ช่วยอะไรท่านไม่ได้เลย
"เสร็จแล้วคุณกลับห้องเถอะ"
ภาคินบอกโดยที่ไม่ตอบอะไรเธอ เขาก้มเก็บของไปเงียบๆ
"ขอบคุณค่ะ"
ตามฝันบอกก่อนจะเดินออกมาจากห้องเขาได้แต่หวังว่าเขาจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด
ภาคินมองตามร่างบางที่เดินออกไปจนพ้นประตู
"ไม่คิดจะห่วงตัวเองบ้างเลยหรือไง"
เขาพูดคนเดียวหลังจากที่เธอเดินออกไปแล้ว
"นายเรียกผมมีอะไรหรือเปล่าครับ"
ตะวันถูกเจ้านายเรียกตัวให้เขาพบในเช้าวันต่อมา
"นายไปสืบประวัติลูกเลี้ยงนายธานีมา และกลับไปสืบเรื่องโกดังที่ถูกไฟไหม้เมื่อสองปีที่แล้วใหม่"
"ครับนาย"
ตะวันรับคำสั่ง
ภาคินนั้งมองวิวทะเลในห้องทำงาน ใบหน้าหวานๆปากนุ่มๆกลิ่นตัวหอมๆของใครบางคนยังวนเวียนอยู่ในใจตั้งแค่เมื่อคืน
"หึ...คนเก่ง แค่โดนจูบก็อ่อนระทวยไปหมด"
ภาคินนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อคิดถึง เหตุการณ์เมื่อคืน
"อ่าว..วามาแต่เช้าจังเลยลูก"
คุณธานีทักเมื่อเห็นลูกเลี้ยงมาถึงบริษัทแต่เช้าถึงทั้งสองจะอยู่บ้านเดียวกันแต่ก็แทบจะไม่ได้เห็นหน้ากันเลย
"ค่ะ..วันนี้วามีประชุมเลยมาเตรียมตัวแต่เช้าค่ะ"
ทิวาบอกคุณธานี ถึงเขาจะไม่ใช่พ่อเเท้ๆของเธอแต่ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี้คุณธานีก็ให้ความเมตตากับเธอเหมือนเธอเป็นลูกสาวอีกคนหนึ่งของท่าน เธอรู้สึกผิดที่พี่กับแม่เธอที่คิดไม่ดี และเธอเองก็พูดอะไรไม่ได้
"เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ดูสีหน้าไม่ดีเลยถ้าไม่สบายก็ลาหยุดพักก่อนก็ได้นะ"
คุณธานีบอกลูกเลี้ยงสาวด้วยความเป็นห่วง ทิวาอายุไล่เลี่ยกันกับตามฝันทำให้ท่านนึกเอ็นดูเหมือนลูก
"หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูขอตัวนะคะ"
ทิวารีบเดินออกมา และรีบเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
"ฮื้อ...หนูขอโทษที่หนูช่วยอะไรคุณไม่ได้เลย"
ทิวารู้สึกเสียใจที่ต้องทนดูพี่ชายกับแม่ทำร้ายคนดีๆคนหนึ่งโดยที่เธอช่วยอะไรไม่ได้เลย แม้แต่แม่แท้ๆของเธอยังไม่เคยถามและไม่เคยแสดงอาการเป็นห่วงเธอแบบนี้เลย
"ทิวามานี้หน่อยสิลูก"
หลังจากที่ออกจากห้องน้ำมาทิวาก็เจอคุณธานียืนอยู่กับตามฝันพอดี
คุณธานีเรียกให้เธอเข้าไปหา ทิวาเดินก้มหน้าเขาไปหาทั้งสองคนที่ยืนรอเธออยู่
"มานี่มา...พ่อจะแนะนำให้ลูกจักกัน"
"ทิวานี้พี่ตามฝัน ตามฝันนี้ทิวาน้องอายุน้อยกว่าลูกสามปี รู้จักกันไว้"
"เอ่ออ...สวัสดีค่ะคุณตามฝัน"
ทิวายกมือไหว้ตามฝัน เธอไม่ค่อยกล้าสู้หน้าตามฝันเท่าไหร่ อยู่บริษัทเธอจะคอยหลับตามฝันตลอดเธอรู้สึกละอายใจ เกินกว่าจะสู้หน้าตามฝันได้
ตามฝันมองทิวานิ่งๆ
"ตอนฝันอยู่ต่างประเทศก็มีทิวานี่แหละที่ทำให้พ่อคลายความคิดถึงหนูลงไปได้บ้าง"
คุณธานีบอกลูกสาวยิ้ม
"คนนี้เองสินะคะที่มาแบ่งความรักความคิดถึงของคุณพ่อไปจากฝันไป"
ตามฝันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"ไม่หรอกค่ะ ยังไงคุณลุกก็ยังรักคุณตามฝันเหมือนเดิม"
ทิวารีบอธิบาย เธอไม่อยากให้ตามฝันต้องคิดมาก
"ก็ถ้าคุณพ่อจะรักเธอขนาดนี้เธอก็ต้องเรียกฉันว่าพี่แล้วแหละทิวา"
ทิวาเงยหน้ามองตามฝัน
"คุณให้วาเรียกคุณว่าพี่หรอคะ"
ทิวาย้ำถามไปอีกรอบด้วยความไม่แน่ใจ
"ใช่สิ ก็ดีเหมือนกันมีน้องสาวตอนโตจะได้ไม่ต้องเลี้ยงเจอกันอีกทีก็โตเลยจริงไหมคะคุณพ่อ"
ตามฝันหันไปยิ้มให้บิดา
"เอาละคุยกันไปพ่อไม่ยุ่งด้วยแล้ว"
คุณธานียิ้มให้ลูกสาวเลยมาถึงทิวาก่อนจะเดินออกไป
"เห็นคุณพ่อบอกว่าทิวาทำงานเก่งสงสัยพี่ต้องดึงตัวมาช่วยงานพี่แล้วมั่ง"
ตามฝันคุยกับทิวาต่อ
"เอ่อ...ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะวาก็แค่พยายามทำให้มันดีที่สุดแค่นั้นเอง"
"นั้นแหละคือใบเบิกทางของความสำเร็จ"
ตามฝันยิ้มให้แบบจริงใจ ทิวามองหน้าตามฝันอย่างชั่งใจ
"คุณไม่โกรธวาหรือคะ เรื่องแม่กับพี่นาที"
ทิวาถามออกไป
"ก็อยากจะโกรธแต่เห็นหน้าแล้วโกรธไม่ลง"
ตามฝันยิ้มให้เธอหญิงสาวรุ่นน้อง
เธอพยายามจะไม่เหมารวม การกระทำก็ว่ากันไปตามแต่ละบุคคล
"ขอบคุณนะคะ"
ทิวายิ้มออก น่าจะเป็นรอยยิ้มในรอบหลายเดือนของเธอเลยก็ว่าได้
"จ้ะ...แล้วก็เรียกพี่ว่าพี่ได้เเล้วเอาละตอนนี้เราแยกย้ายกันไปทำงานกันก่อน แต่ถ้ามีอะไรมาปรึกษาพี่ได้ตลอดนะ"
"ค่ะ...พี่ฝัน"
ทิวายิ้มให้อย่างจริงใจ
Rrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น นาทีจับโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วรีบไปล็อคประตู้ห้องทันที
ก่อนจะรับโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด
"คุณนาทีคุณโอนเงินให้ผมหรือยัง"
เสียงปลายสายดังมา
"ทำงานไม่สำเร็จมึงยังมีหน้าโทรมาเอาเงินกับกูอีกหรอว่ะ"
นาทีตอบปลายสายกลับไป
"แต่คุณก็ต้องจ่ายบ้างสิ ครั้งที่แล้วคุณก็ไม่จ่ายถ้าเป็นแบบนี้ทีหลังผมหาคนทำงานให้คุณไม่ได้แล้วนะ"
ปลายสายตอบกลับมา
"เอ่ออๆ...เดี๋ยวกูโอนให้งานต่อไปก็ขอมืออาชีพกว่านี้หน่อยทำงานแมร่งไม่ได้เรื่องแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวไม่มีปัญญา"
"แต่คนที่มาช่วยเป้าหมายทุกรอบเลยก็คือไอ้ภาคิน และพวกนี้เขาไม่ค่อยอยากมีปัญหาไอ้กับภาคินด้วยและนี่มันให้ลูกน้องมันตามล้าจนต้องหนีกันหัวซุกหัวซุนกันหมดแล้ว"
"ไอ้ภาคินงั้นหรอ"
"ใช่ยังไงก็โอนเงินมาก่อนก็แล้วกัน"
ปลายสายว่างไปแล้ว
"สงสัยต้องเพิ่มแรงกระตุ้นให้สักหน่อยแล้ว"
นาทียิ้มอย่างเจ้าเลห์ออกมา
- ผู้เขียน
