1 ชั่วโมงต่อมา
“ทำอะไรอยู่เหรอ”
สองเท้าก้าวเดินออกจากห้องนอนหลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย ฉันที่ไม่มีเสื้อผ้าที่เป็นของตัวเองตอนนี้ถึงต้องสวมเสื้อผ้าของมาร์ตินไปก่อน เสื้อยืดสีดำกับกางเกงขายาวที่ข้างในไม่มีอะไรปกปิดอยู่เลยเพราะทั้งหมดยังอยู่ในตู้อบ แขนทั้งสองข้างยกขึ้นกอดอก เดินตรงมาหามาร์ตินที่กำลังทำอะไรบางอยู่ในห้องครัว
“....” ไม่มีคำตอบ มีเพียงสายตาที่มองมาเหมือนอยากจะถามอะไรเพราะเขาเอาแต่มองอยู่แบบนั้น
“มองแบบนี้มีอะไร จะถามอะไรก็ถามมา” สองเท้าก้าวเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้ามาร์ติน เงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย
“ไม่เจ็บใช่มั้ย”
“ไม่เจ็บ...แล้วทำอะไรอยู่” ถ้าฉันไม่เปลี่ยนเรื่องหนีด้วยตัวเองได้กรี๊ดออกมาแน่ เป็นห่วงแค่ตอนนี้แต่เมื่อคืนนะ... อย่าให้พูด!
“เตรียมมื้อเช้าให้เก๋า ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเที่ยงแล้ว” ดวงตากลมมองค้อนใส่คนตัวสูงด้วยหางตา ในระหว่างที่กำลังเดินตรงเข้ามาหยุดยืนข้างมาร์ติน
