“แอสตันเล่าว่ายังไงบ้างนะ...”
ตอนนี้รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยฉันกำลังพูดอะไรที่มันมากเกินไปหรือเปล่า? ก็ตอนในโทรศัพท์ที่คุยกันวันก่อนเขียนฝันยังพูดเหมือนจะรู้อะไรมาเยอะแล้วนิ ถึงเวลาการคุยของเราจะน้อยเพราะทางเพื่อนก็ไม่ค่อยสะดวกแต่มันทำให้ฉันเข้าใจไปแบบนั้นจริง ๆ นะ
“คบกับ...เออคนนั้นแหละ แล้วคืนนั้นก็อยู่ด้วยกันโดยเต๋าเต้ยไม่รู้” ชื่อที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ เพราะคนรอบตัวที่เดินผ่านไปผ่านมาอาจจะจับใจความเรื่องที่เราคุยกันได้แล้วเอาไปขยายความต่อ
“....” ฉันทำเพียงพยักหน้าตอบกลับเพื่อน มันตรงตามเหตุการณ์จริงทุกประการ
“สิ่งที่รู้ก็แค่ต้องตอบให้ตรงกันถ้าเต๋าเต้ยถาม แต่โชคดีที่ตอนนี้ยังไม่มีใครมาถาม”
“....” อา... นั่นนับว่าเป็นความโชคดีอย่างยิ่ง
“แล้วที่บอกว่าเรียบร้อย ที่หายไปอยู่ด้วยกันในคืนนั้นคือ...มีอะไรกัน” คำหลังแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงกระซิบซะอีก แต่ยังดีที่เขียนฝันโน้มหน้าเข้ามาจนแก้มขอ
