“ดูเหมือนตาวินท์จะไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ” ประมุขของบ้านบอกยิ้มๆ “ย่าว่าในเมื่อไม่ได้เข้าใจอะไรผิดกันแล้วไปคุยกันเองก่อนเถอะ ย่าจะไม่นับว่าเมื่อกี้คือคำตอบแล้วกัน ไว้ถ้ามีโอกาสได้เจอกันตอนหนูใจเย็นกว่านี้ค่อยจะถามใหม่ ว่าหนูกับตาวินท์ ตกลงยังไงกัน”
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอไปเคลียร์กันก่อนนะครับคุณย่า”
เทวินท์เลยได้โอกาสโอบเอวศลิษาให้ลุก เธอทำท่าจะแข็งขืนเขาก็ก้มกระซิบเสียงไม่เบาเลยสักนิด
“หรือจะให้อุ้ม”
หญิงสาวเลยยกมือไหว้ท่านผู้หญิงทวีพรรณ แล้วเดินเกร็งตัวตามเทวินท์ที่โอบแล้วรุนเธอให้เดินออกมา... พ้นสายตาทุกคนและเดินมาถึงหน้าบ้านที่รถเขาจอดอยู่เธอก็พยศด้วยการสะบัดตัวหนีจากเขา เทวินท์จึงก้าวตามมากอดเธอได้เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่เขาจะจับคางเธอไว้แล้วจ้องตาคู่สวยไม่สนอาการฮึดฮัดของเธอ
“อย่าดื้อ...”
“ปล่อย” ศลิษาบอกเขาลอดไรฟัน กลัวคนอื่นเดินตามออกมาแล้วมาเห็นเขากอดเอวเธอแน่นแล้วยืนมองหน้ากันห่าง
