บนรถมีแต่ความเงียบ เสียงเพลง it might be you ทำนองหวานๆ คลอเบาๆ ไม่ได้ทำให้ไฟสุมใจของศลิษามอดดับลง...
นั่งหน้างออยู่พักหนึ่งจนเห็นเขาออกมาที่ถนนใหญ่ที่ไม่ใช่เส้นทางมุ่งหน้ากลับบ้านตัวเองก็เบิกตากว้าง
“จะไปไหน ต้องไปส่งฉันที่บ้านนะ ฉันต้องแพ็กของส่งลูกค้า”
“เลื่อนไปส่งมะรืนได้ไหม... ไปหัวหินสักสองวันก่อน”
“ไม่ได้” เธอรีบบอก มารดาก็ไม่อยู่ แถมมีของเข้าลำพังต้องแพ็กคนเดียวอาจจะส่งของได้ช้าแล้ว เขายังคิดจะพาเธอไปที่อื่นตามอำเภอใจ เธอได้โดนลูกค้าโวยวายเรื่องส่งของช้าให้เสียประวัติแย่เลย
พอเขาไม่มีท่าทีเดือดร้อนอะไร เธอเองที่เป็นฝ่ายร้อนรน
“ในสัญญาที่จะค้างคืนหมดแล้ว... คุณไม่มีสิทธิ์บังคับให้ฉันไปอยู่กับคุณตลอดวันตลอดคืน”
“อืม... นั่นสินะ”
เธอถอนหายใจอย่างโล่งใจ ดีใจที่เขาเข้าใจอะไรง่ายๆ ไหนๆ เขาไม่ยอมยกเลิกสัญญาเพราะเขี้ยวกับเธอ เธอก็จะเขี้ยวกับเขาเหมือนกัน
“ทำไมยังไม่เลี้ยวกลับอีก
