นภาสรดูมีท่าทางตกใจอย่างเห็นได้ชัดตอนที่เจอเทวินท์ ส่วนวศินขมวดคิ้วแล้วชี้หน้าเทวินท์
“มึงมาทำอะไรที่บ้านษา”
“กูมากกว่ามั้ยที่ต้องถาม มึงมาทำอะไรที่บ้านเมียกู แล้วตอนที่เมียมึงกล่าวหาเมียกูหางมึงจุกปากหรือไง ทำไมไม่บอกว่ามึงเสนอหน้ามาที่นี่เองไม่มีใครบอกให้มาไม่มีใครต้อนรับ... มึงเองไม่มีสิทธิ์มาเหยียบที่นี่ อีกอย่างกูจำได้ว่าให้ทนายสั่งสอนเมียมึงแล้วว่าอย่ามากล่าวหาเมียกูพล่อยๆ ให้ได้ยินอีก ท่าทางอยากจะลองดีทั้งผัวทั้งเมีย”
เทวินท์พูดเสียงเย็น จับได้ว่ากระแสเสียงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ... แต่นั่นไม่เท่าแววตากร้าวดุของเขาที่มองเหมือนจะทำให้วศินกลายเป็นเศษดินเศษฝุ่นเสียเดี๋ยวนั้น... ส่วนนภาสรนั้นก้มหน้าหลบตาเทวินท์ผิดจากก่อนที่เขาจะโผล่มา...
ศลิษาไม่เคยเห็นเขาในโหมดนี้มาก่อน... แต่เธอไม่กลัวเลยเพราะรู้ว่าเขากำลังปกป้องเธอ ในด้านที่เขาทำให้เห็นนั้นมีแต่ความอ่อนโยนแม้จะร้ายไปบ้างแต่ก็ไม่เค
