ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องดังลั่น คนที่นั่งเช็ดน้ำตาเงียบๆ ในห้องอยู่ชะงัก หันไปมองทางประตูห้องด้วยสายตาขุ่น แต่กระนั้นก็ไม่ยอมลุกไปเปิด สองมือเล็กๆ ง่วนเช็ดน้ำตาและพับผ้าต่อ ไม่สนแม้จะรู้ว่าคนข้างนอกจะหงุดหงิดงุ่นง่านแค่ไหน
เสียงกุญแจไขทำให้หันไปมองทางหางตาอย่างหวาดระเเวงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ตกใจเพราะคล้องโซ่ไว้อีกชั้น ไขได้เธอก็ไม่ยอมเปิดให้หรอก จนกว่าเธอจะเก็บกระเป๋าเสร็จ
“นั่นคุณทำอะไร” เสียงทุ้มๆ ที่เอ่ยจากข้างหลังทำให้เธอหันไปมองอย่างตกใจ
ดวงตาคู่สวยกะพริบปริบๆ แบบที่ทำเสมอในยามตกใจ
“คุณเข้ามาได้ยังไง” เอ่ยถามห้วนๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอเคยดูในยูทูปเหมือนกันว่าการปลดล็อกประตูแบบโซ่คล้องจากด้านนอกนั้นทำได้ง่ายดายเพียงใด เธอลืมนึกถึงไปเลย
แต่พอมองต่ำไปที่กรรไกรอันใหญ่ที่พอจะตัดโซ่คล้องประตูขาดในมือของเขาก็ถอนหายใจ บางทีเทวินท์ก็บ้าระห่ำกว่าที่คิด
นั่นเขาล่ะ เทวินท์ กฤษฎากานต์
