เขายอมลงให้ก่อน และออดอ้อนในแบบที่ทานทนไม่ไหวที่จะรักเขาให้มากขึ้น อารมณ์เหวี่ยงและโกรธจัดของเธอหายไป เหลือแต่การโทษตัวเองว่าตอนที่โกรธเขามากๆ นั้นเธอทำอะไรลงไป เธอควรจะคุยกับเขาหรือฟังเขามากกว่านี้ เพราะเธอเองก็รักเขา แต่เกิดปัญหาขึ้น เธอก็หนีไปดื้อๆ อย่างที่เทวินท์ว่าจริงๆ
คิดได้อย่างนั้นศลิษาก็น้ำตาซึมออกมาอีกครั้ง หากแต่คราวนี้มันเกิดจากความรู้สึกผิด ที่เธอหลับหูหลับตาโกรธเขาขนาดนั้น
“ฉันก็รักคุณ ฉันเคยคิดว่ารักคุณมากแล้ว แต่คุณก็แสดงออกให้เห็นว่าเป็นคนที่รักมากกว่าเสมอ ฉันรู้สึกแย่จริงๆ ที่เอาแต่ใจแหละไม่มีเหตุผลเพราะความโกรธ ฉันทำเหมือนว่าที่ผ่านมาเราไม่มีเรื่องราวดีๆ ด้วยกัน จะไปไหนก็ไปง่ายๆ จริงๆ”
“ไม่เป็นไรน่าษามันผ่านไปแล้ว ผมเองก็เข้าใจในภาพที่คุณเห็นว่ามันทำให้คิดไปต่างๆ นานา ได้อีกมากมาย แต่อย่าโทษตัวเอง เอาเป็นว่าวันนี้เราต่างคนต่างผิด ถ้ามีเรื่องครั้งหน้า เราต้องคุยกันให้
