รถแท็กซี่เลื่อนเข้ามาจอดหน้าอาคารสูงตระหง่าน เทวินท์ยื่นธนบัตรให้คนขับแล้วชวนเธอ
“กลับห้องของเรากันเถอะ ห้ามไปนึกถึงแฟนเก่าคุณอีก คนแบบนั้นไม่ควรให้กลับเข้ามาในชีวิตแม้กระทั่งจะคิดถึงก็ไม่ควร”
เขาบอกก่อนจะโอบเอวเธอให้เดินตามเขาไป...
เธอคันปากอยากจะถามนัก ว่าแล้วเขาล่ะ แฟนเก่าเขา เขาจะให้กลับเข้ามาในชีวิตไหม แต่ก็กลัวจะถามไปแล้วเขาจะโกรธ เลยไม่ถามและพยายามไม่สนใจเพราะไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร มันก็ไม่เกี่ยวกับเธอเลยแม้แต่น้อย อีกหน่อยเธอก็อาจจะเป็นแค่คนที่เขาไม่ได้จำว่าเคยรู้จักด้วยซ้ำไป ดังนั้นรู้กับไม่รู้ก็ไม่ต่างกัน ไม่รู้เสียยังจะดีกว่า
ยิ่งใกล้ห้องพักเท่าไหร่ศลิษาก็ยิ่งหวามวาบ เธอลืมทุกเรื่องที่เผชิญวันนี้ไปเลย นึกอยู่อย่างเดียวว่าเทวินท์ไม่ปล่อยเธอแน่ ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกแล้วปิดลงเธอก็หัวใจเต้นระรัว เมื่อเขาดึงเข้าไปกอด
“อ่ะ เอ่อ... ขอไปคุยโทรศัพท์ก่อนได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ วันนี้ให้
