เทวินท์เรียกแท็กซี่กลับห้องพัก แม้ว่าศลิษาจะชวนขึ้นรถเมล์หรือรถไฟใต้ดินแล้วก็ตามที เทวินท์ยืนกรานจะนั่งแท็กซี่จนเธออ่อนใจ
“เดินไกล เดี๋ยวเหนื่อย” เขาบอกอย่างนั้น... เธอเลยคิดว่าเขาคงเพลียๆ แล้วสำหรับวันนี้... เลยยอมก้าวขึ้นรถแท็กซี่ที่มักจะเป็นรถเก่าคร่ำครึแตกต่างจากรถบนท้องถนนทั่วไปที่มักเป็นรถราคาแพง ฮ่องกงที่จอดรถน้อยใครจะซื้อรถก็ลำบากเรื่องที่จอดคนเงินเหลือๆ เท่านั้นถึงจะซื้อเพราะคนทั่วไปก็ใช้ระบบขนส่งสาธารณะที่แสนสะดวกสบาย รถส่วนตัวถึงหรูหราผิดแผกกับรถแท็กซี่ที่เห็นจนชินตาว่ามักจะเก่าเหลือเกิน
“เล่าเรื่องคุณกับไอ้หมอนั่นให้ฟังหน่อย อยากรู้ว่าทำไมถึงอาลัยมันนัก” เขาพิงพนักแล้วหันมาจ้องเธอแล้วเอ่ยถาม
“ไม่ได้อาลัยเลยสักนิดเดียว” เธอเถียงทันควัน
“แต่คุณมีอาการตอนเจอมัน คุณไม่เคยจับมือผมเองก่อน แต่คุณควงแขนผมเดินออกมา”
“ก็ไม่อยากอยู่ตรงนั้นแล้วเลยดึงแขนคุณออกมา คุณไม่ต้องรู้หรอกค่ะ ร
