หญิงสาวในเดรสผ้าชีฟองสีฟ้าอ่อนที่นั่งอยู่ในรถของเทวินท์แล้วแต่ก็ยังมิวายมองรั้วบ้านศลิษาอยู่เหมือนคอยจับตา...
“เธอมองมาที่เราไม่ละสายตาเลยนะคะ” หันไปบอกคนข้างๆ
“ทำไมไม่เข้าไปคุยด้วยเสียเลยล่ะ” เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่ขยี้ผมของหญิงสาวจนยุ่งก่อนจะเอ่ยบอก... “มาถึงไทยก็ไม่ยอมกลับบ้านก่อน ตามกลิ่นมาถึงนี่เชียว”
“แหม... วีไม่ใช่หมานะคะ ก็แค่อยากเห็นหน้าผู้หญิงที่พี่ วินท์ควงไปนอกด้วยตั้งสองรอบนี่คะ”
“เห็นแล้วจะทำอะไรได้ล่ะ” เขาถามยิ้มๆ
“ก็ไม่ทำอะไรหรอกค่ะ ถ้ารักพี่วินท์จริงๆ ก็ควรปล่อยให้พี่วินท์ทำอะไรที่อยากทำ ไม่คิดกีดกันอะไร ที่มาดูก็แค่อยากเห็นในสายตาแค่นั้นแหละค่ะ”
คนขับรถฟังแล้วก็ยิ้มมุมปากตามประสาคนพูดน้อย ขับรถกลับไปยังคฤหาสน์ของตระกูลกฤษฎากานต์ที่มีใครหลายคนรอคอยอยู่ หัวใจของเขาล่องลอยกลับไปที่นั่นแล้ว...
“ว่าแต่ พี่กับพี่ซิลวี่เป็นไงบ้างคะ เห็นว่าวันงาน ผู้หญิงของพี่มาที่งานกะจะ
