ตอนนี้ทุกคนเต็มไปด้วยความหวัง ความรักที่เฌอปรางมีต่อวาโยเริ่มชัดเจน แม้ว่าเธฮจะยังไม่ได้บอกเขา รอเพียงแค่วาโยฟื้นขึ้นมาแล้วทุกอย่างก็จะลงเอยด้วยดี
แต่ทว่าเข้าสู่สัปดาห์ที่สามแล้ว วาโยยังคงสลบอยู่บนเตียงในบ้านพักตากอากาศ เฌอปรางนั่งข้างเตียง น้ำตาไหลพราก เธอรู้สึกผิดและโทษตัวเองอย่างหนัก
“ถ้าไม่ใช่เพราะปรางพี่เหนือคงไม่ต้องเป็นแบบนี้” เธอพร่ำพูดกับตัวเอง น้ำเสียงสั่น
ทันใดนั้น ประตูห้องเปิดออก เฌอปรางเงยหน้าขึ้นเห็นฌานเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
“ปราง…เป็นยังไงบ้าง?” ฌานถามเสียงเข้ม แต่แฝงด้วยความอ่อนโยน
เฌอปรางส่ายหน้า น้ำตาไหลไม่หยุด
“พี่เหนือจะฟื้นหรือเปล่าคะ ปรางเป็นคนทำให้เขาเป็นแบบนี้เอง” เธอสั่นสะท้าน
ฌานเดินเข้ามาใกล้ นั่งลงข้างเธอ กุมมือเล็กๆ ของน้องสาวไว้
“อย่าพูดแบบนั้นนะปราง…เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของปรางทั้งหมด ไอ้เหนือมันรักปรางมันถึงได้ทำแบบนั้นเพื่อปราง
