และเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งอีกครั้ง เพราะฌานได้ชวนวาโยไปทานข้าวที่บ้านโดยไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีเรื่องค้างคาอยู่ในใจ ส่วนวาโยก็ตกปากเพราะคำทันที เพราะว่าเขาอยากเจอเฌอปรางอยู่แล้ว แต่เฌอปรางนี่สิ ไม่เคยอยากเจอเขาเลยสักครั้ง ยิ่งหลังจากคืนนั้น เธอยิ่งไม่อยากเจอเขาตลอดชีวิต
เมื่อวาโยก้าวเข้าบ้าน เฌอปรางก็ยืนต้อนรับด้วยท่าทางเรียบเฉย แต่แฝงความเกร็งเล็กน้อยเหมือนทุกครั้งที่ต้องเจอเขา
“เอ่อ…พี่เหนือ” เธอพยายามทำเสียงเป็นปกติ แต่ปลายเสียงสั่นเล็กๆ
“ปราง…” เขาตอบเพียงคำเดียว น้ำเสียงนุ่มลึกแต่แฝงความกังวล
ทั้งสองคนจ้องตากันครู่หนึ่ง แต่ไม่มีใครเริ่มสนทนา บุคคลที่สามอย่างฌาน ไม่ได้สังเกตเลยว่า ทั้งคู่มีอาการกระอักกะอ่วน แต่ฌานก็ยังนั่งหัวเราะอย่างมีความสุข และก็ชวนคนทั้งคู่สนทนา โดยไม่ได้รู้เลยว่า พวกเขาทั้งสองคนอึดอัดใจแค่ไหน
ระหว่างการทานอาหาร วาโยพยายามตั้งใจฟังการสนทนาของสองพี่น้อง แต่ทุกครั้ง
