หลังจากการรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฌอปรางก็ขอตัวขึ้นห้อง เธอก้าวขึ้นบันไดไปยังห้องของตัวเอง หยิบกุญแจไขประตูแล้วปิดเบาๆ แต่หัวใจเธอยังเต้นแรงอย่างประหลาด
“ทำไมเขาต้องทำให้ฉันหงุดหงิดด้วยก็ไม่รู้” เฌอปรางบ่นกับตัวเอง พลางทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ใกล้หน้าต่าง
สายตาของเธอจ้องออกไปนอกหน้าต่าง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความสับสน “แค่เรื่องที่เกิดขึ้นกับฉัน…ฉันยังจัดการไม่หมดเลยนะ…แล้วเขามันยังมาสร้างเรื่องรายวันอีก มันน่าโมโหจริงๆ”
เฌอปรางกัดริมฝีปาก มองมือของตัวเองที่กำแน่นอยู่บนตัก
“ทำไมยังปล่อยให้ตัวเองรู้สึกแบบนี้กับเขาไม่ได้…ทั้งๆ ที่พยายามไม่สนใจแล้วนะ” เฌอปรางบ่นกับตัวเอง เธอบอกว่าเธอจะไม่สนใจเขา แต่ทำไมหลายครั้งสายตาของเธอมันแอบชำเลืองมองไปที่เขา มันน่าโมโหเสียจริง
ความอึดอัดเกาะกินหัวใจ แต่ก็ผสมกับความห่วงใยและความรู้สึกบางอย่างที่เฌอปรางไม่กล้ายอมรับ…
เธอถอนหายใจยาว พลางพิงหลังกับพ
