“ครับ...แม่พราว...อะไรนะครับ...ครับๆ ผมจะพาหนูพรรณกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยครับ” กวีรีบวางสาย แล้วประคองภรรยาให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกัน
“คุณแม่โทรมาหรือคะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” เพราะเห็นหน้าตาเป็นกังวลของเขา พรรณดาราจึงเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ
“ลูกหาย” คำตอบที่ได้ยินทำให้คนเป็นแม่ใจหายวาบ รีบละล่ำละลักถามเสียงสั่นเครือ น้ำตาเอ่อคลอ
“หาย! หายได้ยังไง พี่วีพาหนูกลับบ้าน หนูจะไปหาลูก” พรรณดาราสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าตื่นตระหนก กวีรีบโอบกอดประคองภรรยา เอ่ยคำปลอบใจทั้งที่หัวใจแกร่งก็หวาดกลัวไม่ต่างกัน
“ลูกไม่เป็นอะไรหรอก พี่พร้อมคงพาน้องพริ้งไปเล่นซนที่ไหนสักแห่งในไร่ เรากลับไปหาลูกกันนะครับ”
พรรณดาราพยักหน้ากับอกกว้าง ยอมให้สามีกอดประคองออกจากห้อง แขนเรียวกอดเอวสอบไว้แน่น ก้าวเดินไปพร้อมกับเขาอย่างรวดเร็ว ในห้วงเวลาที่สติไม่อยู่กับตัวและหัวใจหวาดกลัวแบบนี้ เธอต้องการเขาที่สุด
ระหว่างทางกลับไร่ภูอิงฟ้า
