กวีก้าวช้าๆไปยังต้นเสียงที่คาดว่าน่าจะอยู่ข้างตู้ใบสุดท้ายที่มีตะกร้าใบใหญ่วางบังอยู่ แม่พราวกับพรรณดารายืนกอดกันมองตามเขาไปตาไม่กะพริบ
“ออกมาได้แล้วลูกปลากะพงคำราม” กวีหยุดยืนอยู่หน้าตู้ใบสุดท้าย เขารอให้ลูกๆลุกออกมาเอง
“พ่อปลากะพงจงบอกรหัสลับของเรา” เสียงจริงจังของพี่พร้อมดังขึ้น ผู้เป็นพ่อยิ้มทว่าไม่ยอมบอกรหัสลับ
“ออกมาได้แล้วครับ คุณแม่รออยู่” กวีบอก เขาหันกลับไปมองสบตากับภรรยา เธอยิ้มตอบเขาอย่างดีใจ
“ไม่เอา พ่อปลากะพงคำรามต้องบอกรหัสลับมาก่อนสิค้า ถ้าบอกรหัสลับไม่ได้ ก็แสดงว่าไม่ใช่พวกเดียวกัน ลูกปลากะพงคำรามไม่ออกไปหรอก” คราวนี้เป็นเสียงเล็กๆของน้องพริ้ง
กวีถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาหันกลับไปยิ้มแหยๆให้ภรรยากับแม่ยาย ก่อนจะเอ่ยรหัสลับอย่างที่ลูกต้องการ
“เอ่อ...คลิปลับสาวมอปลายครับ”
“เย้! ป๊ะป๋า” เสียงร้องดีอกดีใจของลูกๆดังขึ้น เด็กๆลุกขึ้นวิ่งออกมาสู่อ้อมกอดบิดา กวีกอดลูกทั้งสอง หอ
