ยลรดาเพิ่งหายจากอาการมึนงง พอมาเจอคำประชดเสียดสีอีกก็ไม่ชอบใจ ใบหน้าสวยเบือนหนี เดินเลี่ยงออกห่างเขา เธอคิดว่าทำแบบนี้คือดีที่สุดแล้ว หลีกเลี่ยงการปะทะซึ่งๆหน้า ไม่ต้องพูดคุยอะไรกัน แต่เธอคิดผิด
“หมีน้อย ฉันไม่ชอบให้เธอเดินหนีแบบนี้ ช่วงนี้ฉันอาจจะหงุดหงิดมากไปหน่อย เพราะเธอบอกว่าจะกลับบ้าน แต่ฉันขาดเธอไม่ได้เลยควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ เธอคงเข้าใจฉัน” เควินพยายามสงบสติอารมณ์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ฉันเข้าใจค่ะว่าคุณเคยป่วยเป็นไฮเปอร์มาก่อน เวลาทำอะไรก็ต้องทำให้สุด แต่คุณต้องรับปากฉันนะคะว่าอย่าอารมณ์เสียใส่ฉันอีก”
“ได้สิ ฉันรับปาก แต่เธอก็ต้องรับปากฉันด้วยว่าห้ามทิ้งฉันไปมีผู้ชายคนใหม่เด็ดขาด”
ยลรดาขมวดคิ้ว ส่ายหน้า “คุณไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนคะ เห็นฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายตั้งแต่เมื่อไร หรือว่าที่ฉันยอมคุณง่ายเกินไปเลยคิดว่าฉันจะต้องยอมผู้ชายคนอื่นด้วย” พูดมาถึงตรงนี้หัวใจดวงน้อยของ
