เมียลับในปกครอง

อย่าเสือกยุ่งกับคนมีผัว

เวหาเดินผิวปากเข้ามาในห้องชมรม ท่าทางของเขาดูอารมณ์ดีแบบสุดๆ ใบหน้ามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ติดอยู่แทบจะตลอดเวลา เดินโยกตัวตามจังหวะเพลงที่ผิวปาก ขัดกับบรรยากาศรอบข้างที่เริ่มมาคุโดยไม่รู้ตัว แตกต่างกับโปรดปราณที่เดินหน้าบูดหน้าบึ้งเข้ามาเป็นคนแรก รายนั้นกระฟัดกระเฟียด เดินชนข้าวของกระจัดกระจายไปตลอดทาง แรงกระแทกแสดงออกชัดถึงความหงุดหงิดที่ยังระบายไม่หมด

"เฮ่อะ ! อะไรวะ คนหนึ่งอารมณ์ฉุนเฉียว อีกคนโคตรจะอารมณ์ดี นี่มึงสองคนหายไปไหนมา"

ดีเซลที่นั่งประกอบชุดฝึกจำลองอยู่วางอุปกรณ์ในมือลงพร้อมกับหันมามองดวยความสงสัย คิ้วขมวดเล็กน้อย พลางหรี่ตามองเพื่อนสองคนอย่างจับผิด เมื่อกี้มันสองคนออกไปข้างนอก ก่อนไปมันยังดีๆอยู่เลย แล้วตอนนี้มันยังไง ทำไมอารมณ์มันต่างกันสุดขั้วแบบนี้วะ

"กูได้ไลน์น้องเพลินตามาแล้วว่ะ"

"เพลินตา ???"

"อืม....เด็กคณะเกษตรที่กูบอกว่าสนใจวันนั้น"

"แล้วไง..ตกลงน้องเขามีผัวหรือเปล่าวะ"

"เขาบอกเขาโสดโว้ย..."

"มึงโดนเด็กนั่นหลอกล่ะสิไม่ว่า ท่าทางแบบนั้นน่ะเหรอโสด มีแต่ควายเท่านั้นแหละที่เชื่อ"

น้ำเสียงโปรดปราณกระแทกกระทั้นชัดเจน สีหน้าเย็นชาแต่แววตาเหมือนมีบางอย่างซ่อนอยู่ กล้ามเนื้อกรามขบแน่น คิ้วขมวดจัดจนเป็นรอยย่นกลางหน้าผาก

"อะไรของมึงวะไอ้โปรด มึงโกรธอะไรกูป่ะเนี่ย"

เวหาเอ่ยถามออกไป สีหน้าที่เคยยิ้มแย้มเริ่มตึงเครียด เขาเอียงคอเล็กน้อย มองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ มันเป็นบ้าอะไร เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย แต่พอเดินเข้าไปขอไลน์น้องเพลินตาเท่านั้นแหละ หรือมันไม่ชอบน้องเขา ถึงได้เอาแต่บอกว่าเขามีผัว ทั้งที่เจ้าตัวเขาก็บอกอยู่ว่าเขาโสด

"กูแค่ไม่อยากเห็นมึงมีเขางอกอยู่บนหัว"

"ไอ้สัด ! มันยังไม่ได้อะไรกับน้องเขาเลย เขามันจะงอกเร็วขนาดนั้นเลยเหรอวะ"

ดีเซลหัวเราะ พลางโยกตัวไปมาอย่างขำกลิ้ง นี่ถ้าโปรดปราณมันบอกว่ามันเป็นผัวน้องเขา แบบนั้นก็จะยอมเชื่อนะ แต่นี่อะไรบอกเป็นแค่คนรู้จัก ไม่สนิทสนม แต่ดันหัวร้อน หน้าตึงอย่างกับพึ่งฉีดโบทอกมาเป็นร้อยเข็ม สายตาเขามองโปรดปราณอย่างรู้ทัน

"เขาไม่โสด...มึงเข้าใจนะ อย่าเสือกยุ่งกับคนมีผัวไอ้สัด !"

"ก็ผู้หญิงเขาบอกโสด ถึงจะมีผัวจริงๆ ก็ช่างแม่งมันดิ กูไม่สน..."

"ไอ้เว !!!"

โปรดปราณตวาดลั่น น้ำเสียงแข็งกร้าวจนเวหาชะงักไปนิด แววตาเขาเข้มขึ้นราวกับไม่สามารถควบคุมความรู้สึกได้อีกต่อไป กำหมัดแน่นจนเส้นเอ็นบนหลังมือปูดชัด

"อะไรกันวะ....พวกมึงจะทะเลาะกันเพื่อ ?"

ดีเซลรีบห้ามศึกเมื่อเห็นว่าทั้งคู่เริ่มมีอารมณ์ แววตาเขาเต็มไปด้วยความงุนงงและประหลาดใจ ร้อยวันพันปีมันไม่เคยทะเลาะกัน แต่มาวันนี้มันเริ่มมีปากเสียงเพราะผู้หญิงแค่คนเดียว ดูผิดปกติ ผิดปกติมากๆ โดยเฉพาะไอ้โปรด ไม่รู้มันจะกันท่าอะไรนักหนา

"มึงก็ดูมันดิ จะยุ่งวุ่นวายอะไรกับกูนักหนา"

เวหาสบตาอีกฝ่ายอย่างหัวเสีย ริมฝีปากเม้มแน่น ใบหน้าขึ้นสีแดงจัดจากความโมโห

"กูไม่ได้อยากยุ่งอะไรกับมึงเลยเชี้ย ถ้ามึงไม่มาล้ำเส้นกูก่อน"

"กูไปล้ำเส้นเหี้ยอะไรมึง"

"นั่นดิว่ะ มันไปล้ำเส้นอะไรมึงเหรอไอ้โปรด"

ทั้งเวหาและดีเซลต่างรอฟังคำตอบ แค่จีบเด็กเกษตรมันบอกไปล้ำเส้นมัน ล้ำเส้นอะไร ยังไง ล้ำเส้นตรงไหนวะ

"หรือน้องเพลินเป็นเด็กของมึง !"

ดีเซลจ้องมองคนหน้านิ่งเพื่อหวังจะเอาคำตอบ สีหน้าเริ่มจริงจังขึ้น สายตาคมกริบแทบจะจ้องทะลุเข้าไปในความคิดของอีกฝ่าย แต่โปรดปราณกลับไม่ตอบอะไรเลย เขานั่งนิ่งทำทีโมโหกลบเกลือน แววตาเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ไม่อยากพูดออกมา

ก่อนจะโดนถามซ้ำโดยเวหา

"..มึงชอบน้องเพลินตาเหรอไอ้โปรด ถ้าชอบก็บอก กูจะได้ไม่ยุ่ง"

"ไม่ใช่...กูไม่เคยคิดจะชอบเด็กเพลินตา"

น้ำเสียงเรียบเย็น แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับเจือด้วยแววลังเลบางอย่างที่จับได้ยาก โปรดปราณเบนสายตามองต่ำ ราวกับกำลังหลบเลี่ยงอะไรบางอย่าง

"แล้วมึงจะมาขว้างเพื่อ ? มันอยากจีบก็ช่างมันดิ" : ดีเซลแสดงความคิดเห็น ในเมื่อเด็กเพลินตาไม่ใช่ผู้หญิงที่โปรดปราณสนใจ แล้วมันจะมาเอ่ยห้าม กันท่าไอ้เวหาทำไมกัน

"ถ้ามึงอยากเป็นควายก็เรื่องของมึง แต่ถือว่ากูเตือนมึงแล้วนะไอ้เว"

"เออ...ควายก็ตัวกูเองนี่แหละ เขาจะงอกสักกี่เขาก็งอกบนหัวของกู มันไม่ได้ไปงอกบนหัวของมึงหรอก"

เวหาทำสีหน้าไม่ค่อยจะพอใจ แววตาสั่นไหวเต็มไปด้วยความผิดหวัง ผสมกับความไม่เข้าใจ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ร้อยวันพันปีมันไม่เห็นเคยโต้แย้ง ไม่เคยขัด แต่ทำไมวันนี้มันขัดเสียทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิงที่ชื่อเพลินตา พูดแล้วอารมณ์เสีย

สามหนุ่มนั่งอยู่คนละมุม ความเงียบงันคล้ายเป็นกำแพงบางๆ ที่แบ่งอารมณ์ของแต่ละคนออกจากกันชัดเจน เวหาหยิบเอาโมเดลเครื่องบินขึ้นมาแยกส่วน ปลายนิ้วหมุนชิ้นส่วนอย่างไม่มีจุดหมายนัก แต่แววตาเขาจับจ้องไปยังอะไรบางอย่างราวกับยังครุ่นคิดเรื่องเดิมที่ยังค้างคาใจ สีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยแฝงอยู่ใต้ความนิ่งของเขา

ดีเซลเองหันไปประกอบชุดทดลองดังเดิม ริมฝีปากขมุบขมิบอย่างใช้สมาธิกับการต่อวงจร แต่สายตาก็ยังแอบเหลือบไปมองเพื่อนอีกสองคนเป็นระยะ รับรู้ถึงพลังงานมาคุที่ยังไม่จางหายไปเสียที

ส่วนโปรดปราณนั่งกดมือถือ ส่งไลน์หาใครบางคน ปลายนิ้วพิมพ์ข้อความอย่างเร็วจัด ริมฝีปากเม้มแน่น สีหน้าตึงเครียด แววตาเข้มจัดจนเห็นความกดดันได้ชัดจากข้างใบหน้า

"เธอกล้ามากนะเพลินตา..กล้ามากที่มาอ่อยเพื่อนฉัน....อย่าให้ฉันเจอ เธอโดนดีแน่ !"

ในด้านของเพลินตาที่กำลังนั่งเรียนอยู่ได้รับข้อความจากแอพลิเคชั่นยอดฮิต เสียงเตือนดังเบาๆ จากมือถือบนโต๊ะเรียนทำให้เธอเหลือบมองอย่างแปลกใจ ก่อนจะเปิดมือถืออ่านข้อความดังกล่าว

อ่านจบได้แต่ถอนหายใจเบาๆ พลางก้มหน้าหลบสายตาเพื่อนข้างๆ ที่แอบชำเลืองมองด้วยความสงสัย เธอยกมือป้องหน้าผาก ลูบไรผมคล้ายจะเรียกสติตัวเองกลับมา รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเขาผ่านตัวอักษรชัดเจน มั่นใจว่าเขาไม่ได้หึง เขาแค่หวง...หวงเธอที่เป็นเหมือนของเล่นชิ้นหนึ่งในครอบครอง ไม่ชอบเวลาที่เธอคุยกับใคร ปากบอกอนุญาต แต่เอาเข้าจริงเป็นตัวเขาเองนั่นแหละที่โมโหทุกครั้งเวลาเธอพูดคุยกับคนอื่น