เมียลับในปกครอง

อย่าอวดเก่ง

@คอนโด

เพลินตาเดินเข้ามายังคอนโดที่พัก ตลอดทางเดินเธอได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ร่างกายเหมือนจะแบกรับอะไรไว้หนักอึ้ง ใบหน้าอิดโรย แววตาเศร้าหม่นกับเสียงมือถือที่ดังขึ้นถี่ๆ ต่อเนื่อง เสียงสั่นของเครื่องในกระเป๋าย้ำเตือนถึงคนที่เธอไม่มีสิทธิแม้แต่จะเรียกร้อง

เบอร์ที่เธอไม่สามารถบันทึกเก็บเอาไว้ในเครื่องของตนเองได้ ขนาดเบอร์โทรเขายังไม่ให้เธอบันทึกเก็บเอาไว้เพราะกลัวว่าความลับระหว่างเรามันจะมีคนอื่นล้วงรู้ ความสัมพันธ์ที่ต้องแอบซ่อน ราวกับเธอคือสิ่งต้องห้าม อย่าหวังให้ตัวเองเป็นคนรักของเขาเลย ขนาดสถานะคนรู้จักเขายังไม่ยินยอมให้เธอได้เป็น

เพลินตาถอนหายใจยาวพรืด เปลือกตาหนักอึ้ง สองขาก้าวเดินช้าๆ อย่างหมดแรงจนมาถึงหน้าประตูห้อง เธอใช้คีย์การ์ดในมือแตะลงไปที่ประตูก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้วยความเหนื่อยหน่าย

ความมืดสนิททำให้มองไม่เห็นอะไร คนตัวเล็กเดินไปเปิดไฟก่อนจะหยุดนิ่ง หัวใจเธอเต้นแรงวูบหนึ่ง ร่างกายชะงักงัน เมื่อมีสายตาของใครอีกคนจ้องมองอยู่พร้อมกับยืนกอดอก จ้องเขม่นมาที่เธอเต็มไปด้วยอารมณ์

"คุณโปรด"

เพลินตาพูดเสียงเบา ริมฝีปากสั่นนิดๆ เพราะไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนี้ เธอมองหน้าเขาที่ทำสีหน้าท่าท่าเกรี้ยวกราด ใบหน้าแข็งกร้าว กรามขบแน่นจนเส้นเอ็นขึ้นเด่นชัด ยืนกัดฟันกร่อนด้วยความโมโห เปลือกตาตึงราวกับกำลังข่มอารมณ์ให้ไม่ระเบิดออกมา

เพลินตาพยายามหลีกเลี่ยง ก้าวเดินผ่านเขาไป ไม่อยากพูดคุย ไม่อยากทะเลาะ แค่เรียนภาคสนามเมื่อช่วงบ่ายก็เหนื่อยจนแทบจะไม่มีแรง กลับมายังจะต้องมาเจอกับเขาคนเอาแต่ใจ เธอเดินผ่านเขาไป กลั้นลมหายใจแน่น แต่เป็นเขาที่ยื่นมือหนาเข้ามาจับข้อมือเล็ก

เขากระชากเธอให้เดินตามเขาไปอย่างแรง ข้อมือบางแทบหลุดจากเบ้า ความเจ็บแล่นวูบขึ้นมาจนเธอหน้าซีด

"คุณโปรด เพลินเจ็บ"

"ตุบ !!!"

เสียงร่างเธอกระแทกลงบนฟูกดังสนั่น โปรดปราณผลักเพลินตาให้ล้มลงไปกองอยู่บนเตียงนอนขนาดคิงไซด์ การกระทำรุนแรงจนผ้าปูเตียงยับยู่ยี่ไร้รูปทรง สายตาคมจ้องเธอราวกับเธอนั้นทำให้เขาโมโหจนฟิวส์ขาด ดวงตาวาวโรจน์เหมือนคนไม่เหลือเหตุผล

"รู้ตัวไหม ว่าเธอผิดอะไร !"

"ไม่ทราบค่ะ""

เพลินตาตอบกลับอย่างเสียงแข็ง เธอสูดลมหายใจลึกเพื่อกลืนความกลัวเอาไว้ในอก สายตาเธอเหลือบไปมองทางอื่น เพราะไม่อยากสบตากับคนโมโหร้าย กลัวว่าถ้าเธอสบตาเขาตรงๆ เธอจะไม่สามารถปิดบังความเจ็บช้ำในใจได้อีกต่อไป

"ไม่ทราบ....เธอไปอ่อยเพื่อนของฉันยังจะบอกว่าไม่ทราบอีกเหรอเพลิน"

"ถ้าคุณโปรดหมายถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน เพลินไม่ได้อ่อยค่ะ คุณเขาเข้าหาเพลินเอง"

"หึ..เพราะเธอไปแรดใส่มันก่อน มันถึงได้วิ่งเข้าหาเธอแบบนั้น"

"คุณโปรด !!"

เสียงเรียกเต็มไปด้วยความตกใจและตัดพ้อ ใบหน้าของเพลินตาเริ่มซีดจาง สายตาฉายแววผิดหวังปนโมโห คำพูดของเขาเหมือนมีดปลายแหลมที่กรีดแทงศักดิ์ศรีของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ทำไม..มันคันมากหรือไง ฉันไม่มาหาแค่ไม่กี่วัน มันคันจนต้องร้องหาคนอื่นเลยรึไง !"

เธอได้แต่มองเขาด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะพอใจ ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย พยายามกลั้นไม่ให้เสียงสั่น คำพูดที่รุนแรงทำเธอไม่อยากทน ไม่อยากเสวนาอะไรกับเขาอีก เธอถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พยายามเก็บความรู้สึก กดอารมณ์โกรธของตัวเธอเอาไว้

เธอกำลังจะลุกขึ้นแล้วเดินหนี แต่เขาผลักเธอให้ล้มลงบนเตียงอีกครั้ง ไม่ยอมให้เธอจากไปได้ง่ายๆ

"จะไปไหน !!"

เสียงเขาเหมือนคำสั่งที่ทิ่มแทงจิตใจ ร่างเพลินตาสะดุ้งกับแรงที่กดเธอลง เธอร้องด้วยความเจ็บปวด

"โอ้ย! เพลินเจ็บนะ"

"แค่นี้เจ็บ แล้วที่เธอทำ...ฉันไม่เจ็บหรือไง"

ดวงตาเขาฉายแววกราดเกรี้ยว ผสมความเสียใจและสับสนจนแทบจะแยกไม่ออกว่าอารมณ์ไหนกำลังนำทางเขาอยู่

"คุณจะมาเจ็บอะไร ในเมื่อคุณเป็นคนบอกเองว่าให้เพลินลองมองอะไรใหม่ๆ คุณบอกให้เพลินเตรียมใจ เพลินก็กำลังทำอยู่นี่ไง..แล้วคุณจะเอาอะไรอีก !"

"อย่ามาเก่งกับฉันนะเพลินตา"

เสียงเขาแข็งกร้าวยิ่งขึ้น เรือนกายเขาขยับเข้าใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหน้าของเธอ สายตาที่เคยมองด้วยความอ่อนโยน บัดนี้กลับเต็มไปด้วยแรงกดดัน

"คุณก็อย่ามายุ่งกับเพลินเหมือนกัน"

"ปากดี !! ฉันอยากจะรู้เหมือนกัน เธอจะปากดีได้สักกี่น้ำ หมับ!!"

เสียงมือหนาคว้าจับอย่างแรงทำเอาเธอสะดุ้งเฮือก ร่างบางดิ้นรนสุดแรง

"คุณโปรด ปล่อย..ปล่อยเพลินนะ กรี๊ดดดด !!!"

โปรดปราณโมโหจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ดวงตาแดงก่ำอย่างกับคลุ้มคลั่ง เขาฉุดเพลินตาให้นอนราบลงไปกับเตียง ตัวเขาเองขึ้นคร่อมกลางลำตัวของคนตัวเล็ก เพลินตาพยายามดิ้นขัดขืน แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและต่อต้าน ร่างเธอสั่นไหวอย่างน่าสงสาร

เธอไม่ชอบเวลาที่เขาใช้ความรุนแรง ทำกับเธอเหมือนเธอไม่ใช่คน ตัวเธอเป็นแค่สิ่งของ เป็นที่ระบาย ทำเหมือนเธอนั้นไม่มีความรู้สึก เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเธอจะเจ็บ หรือจะปวดตรงส่วนไหน สิ่งที่เขาทำตอนนี้คือการระบายอารมณ์ ระบายความโกรธ ระบายมันกับตัวเธอ เขาทำแบบนี้ทุกครั้ง รังแกเธอ ใช้ความรุนแรง ใช้กำลังบังคับข่มเหงให้เธอยอม