@1 สัปดาห์ต่อมา มหาวิทยาลัย
แดดอ่อนๆ ของเช้าวันจันทร์ส่องลอดผ่านร่มไม้ใหญ่หน้าอาคารเรียน ลมอ่อนพัดผ่านพาใบไม้ร่วงปลิวไหว ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมทางเดิน เพลินตานั่งอยู่บนเก้าอี้หินอ่อนใต้ร่มเงานั้น มือหนึ่งถือโทรศัพท์มือถือแนบแน่น สายตาจ้องหน้าจอที่ฉายภาพสตอรี่ของใครบางคนที่เธอไม่มีวันเอื้อมถึงอีกต่อไป
เพลินตานั่งดูสตอรี่คนใครคนหนึ่งที่คิดถึง ตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่เขาบินไปอยู่ต่างประเทศ เขาไม่ติดต่อเธอกลับมา ตัวเธอเองก็ไม่เคยทักไปหาเขา เพราะรู้ตัวว่าไม่ควร
เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย ดวงตาแห้งผากเหมือนคนที่ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาเหลือให้ไหลอีกแล้ว ความเหนื่อยล้าเกาะกินในแววตาและร่องรอยใต้ตาทั้งสองข้าง
ในตอนนี้เขาอยู่กับใครอีกคน ที่ตรงนั้นที่ไม่มีทางเป็นของเธอ ได้แต่ทนอยู่กับความคิดถึง การตัดใจจากใครสักคนทำไมมันทำได้ยากขนาดนี้ วันเวลากว่าจะผ่านไปได้แต่ละวัน มันเนิ่นนาน
เธอถอนหายใจเบาๆ มองจอโทรศัพท์แ
