[หอพักเพลินตา]
"ขอบคุณนะคะพี่เวหา และต้องขอโทษด้วยที่เพลินไม่ได้บอกเรื่องของเขา...."
เสียงของเพลินตาแผ่วเบา คล้ายพยายามสะกดกลั้นอารมณ์บางอย่างไว้ เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย ซ่อนแววตาหวั่นไหวเอาไว้ในเงาของขนตา มือทั้งสองกุมกันแน่นอยู่บนตักเหมือนเป็นที่ยึดเหนี่ยวหนึ่งเดียวในความไม่มั่นคงของใจ
"ไม่เป็นไร พี่ไม่ติดอะไร ถ้าเรื่องของมันเป็นแค่อดีต"
เวหาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แววตาที่เคยคมกริบกลับอ่อนลงเล็กน้อย แต่ลึกข้างในยังมีความคาใจบางอย่างแฝงเร้นอยู่ เขาพยายามยิ้มให้เธอ แต่มุมปากก็สั่นเล็กน้อย ไม่ต่างจากใจที่กำลังสั่นไหว
เพลินตานิ่งไป เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้มันไปไกลเกินกว่าที่เธอคิดเอาไว้มาก เดิมทีคิดเอาไว้ระหว่างเธอกับเขาเรื่องราวความลับคงไม่มีทางเปิดเผย ไม่คิดมาก่อนว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ เรื่องมันไม่ได้ออกจากปากเธอ แต่เป็นเขาเอง คนที่เคยออกคำสั่ง กำชับเธอนักหนาว่าห้ามเปิดเผยห
