[โปรดปราณ @ เวหา]
ดวงตาของเขาจ้องเธอเขม็ง ไม่หลบ ไม่ไหวเอน เต็มไปด้วยคำถามที่เขาเฝ้ากดไว้ในใจ และอารมณ์บางอย่างที่ยังไม่อาจเอ่ยเป็นคำพูดในทันที
บรรยากาศในห้องราวกับหยุดนิ่ง แสงไฟสีอ่อนจากโคมเพดานทอดเงาบางเบาบนผนัง แต่เงานั้นกลับดูเหมือนกำลังเคลื่อนไหวตามแรงอารมณ์ของทั้งคู่ สายลมจากเครื่องปรับอากาศก็ไม่อาจกลบความตึงเครียดที่กำลังปะทุขึ้น
"ตกลงมึงกับเพลินตามันยังไง ? พูดความจริง เพราะสิ่งที่มึงพูดมีผลต่อการตัดสินใจของกู"
เวหาจ้องมองโปรดปราณตาไม่กะพริบ สายตาคมบ่งบอกว่าเขากำลังตั้งใจรอฟังคำตอบ ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยแรงกดดันที่ทำให้บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้ง ราวกับอากาศกำลังจะหยุดไหลเวียน ความเงียบงันตรงนั้นกดทับจนได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งสองชัดเจน
มือข้างหนึ่งของเวหากำแน่นอยู่ข้างลำตัว นิ้วขาวซีดเล็กน้อยเพราะแรงบีบ ความเคร่งเครียดปรากฏชัดในกล้ามเนื้อขากรรไกรที่เกร็งแน่น ความเย็นชาในดวงตา
