[วันต่อมา]
การทำงานพาสไทม์วันที่สามของเพลินตาทำเอาร่างเล็กถึงกับถอนหายใจยาวพรืด เธอยืนขาแข็งท่ามกลางแสงไฟนีออนของร้านสะดวกซื้อ ที่ตอนนี้เริ่มทับซ้อนกับความเหนื่อยล้าที่สะสมมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง กล้ามเนื้อขาและหลังรู้สึกตึงเครียดจนแทบรับไม่ไหว มือเล็กหยิบถอดป้ายพนักงานออกด้วยความอ่อนล้า ก่อนจะรีบเก็บของใส่กระเป๋าผ้าอย่างรวบรัด ท่ามกลางเสียงบรรยากาศในร้านที่เริ่มเงียบเหงาเพราะใกล้เวลาปิด เธอเตรียมตัวกลับบ้านด้วยก้าวเดินที่อ่อนแรง ตาพร่ามัวเล็กน้อย แต่ในใจยังมีภารกิจต่ออีก นั่นคืองานเขียนนิยายที่ต้องเร่งทำต่อให้เสร็จ
เพลินตาเดินออกมาจากร้านได้ราวๆห้าสิบเมตร ทว่าร่างกายกลับส่งสัญญาณเตือน ความวิงเวียนเริ่มรุนแรงขึ้นจนเธอรู้สึกหน้ามืด คล้ายจะล้มลงในพริบตา ใบหน้าซีดเซียว แววตาค่อยๆพร่าเลือน ความสมดุลของร่างกายเริ่มสั่นคลอน แต่ทันใดนั้นมีแขนแข็งแรงเข้ามารับเธอไว้ได้ทันเวลา
"ตุบ !"
เสียงร่วงหนั
