ตั้งแต่วันนั้นวันที่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้จวนจะเข้าสัปดาห์ที่สองที่เขากับเพลินตานั้นไม่ได้เจอกัน ไม่ได้พูดคุย ไม่แม้แต่จะเดินสวนทางกัน ความรู้สึกของเขามันเริ่มแปลกไปทุกวัน จากที่ไม่เคยเรียกร้องตอนนี้มันกลับเรียกหาแต่เธอ จากที่ไม่เคยคิดถึง มันโคตรคิดถึงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่รู้ทุกคำที่พูดในวันนั้น ผีห่าซาตานที่ไหนดลใจให้เขาสาดคำพูดร้ายๆ ออกไป ทำเธอโกรธหนักถึงขั้นไม่ยอมให้พบเจอ
ค่ำคืนที่เงียบสงัดในห้องพักของเวหา เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าและความเหนื่อยล้าทางอารมณ์ แสงไฟสลัว ๆ ทอดเงายาวบนผนังโปรดปราณนั่งหมองหม่นอยู่บนโซฟา ดวงตาแดงก่ำจากการอดนอนและแสงไฟจาง ๆ ที่สะท้อนให้เห็นความหม่นหมองในใจ
"ไงมึง...นั่งหงอยเป็นหมาเหงาเลยเหรอ"
ดีเซลเอ่ยเสียงแหบแห้งแต่เจือความเหนื่อยล้า พลางมองเพื่อนที่ราวกับหมดแรงจะสู้โลกนี้อีกต่อไป
"อย่ามายุ่งกับกู"
โปรดปราณตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง สายตาทอดมองพื้นอย่างไร้ชีวิต
