@เช้าวันต่อมา
แสงอ่อน ๆ ของยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านที่ปิดไม่สนิทในห้องโปรดปราณ บรรยากาศเงียบสงัด แผ่นอกของเขายกขึ้น-ลงช้า ๆ ด้วยอาการเมาค้างรุนแรง ร่างกายยังคงเหนื่อยล้าและชา ๆ เหมือนถูกทุบตีซ้ำ ๆ ความรู้สึกขมขื่นเกินกว่าเหล้าที่เขาดื่มเมื่อคืนจะถ่ายทอดได้
โปรดปราณลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก มือยกขึ้นลูบหน้าที่แห้งผาก ราวกับต้องการลบความหนักอึ้งในใจออกไป พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
โปรดปราณตื่นมาด้วยอาการเมาค้าง เมื่อคืนดื่มไปหนักขนาดเหล้าที่ว่าขมมันยังขมไม่เท่าความรู้สึกของเขาในตอนนี้ ได้แต่ถามตัวเอง อะไรกันวะ...กูเป็นอะไรไป แค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมกูถึงได้ฟิวส์ขาดขนาดนี้...แต่ก่อนไม่เคยสนไม่เคยแคร์ผู้หญิงที่ชื่อเพลินตา แถมเคยบอกเธออีกว่าอยู่ได้ก็อยู่อยู่ไม่ได้ก็ไป แต่พอเธอจะไปจริงๆ ทำไมมันไม่ง่ายเลย การปล่อยเธอไปมันไม่ง่ายอย่างที่เคยคิดเอาไว้ สุดท้ายคนจะตายมันกลับเป็นเขา
เสียงแหบพร่าเพราะการด
