@ช่วงบ่ายของวัน
เพลินตาโก่งคออ้วกจนแทบจะหมดแรง ร่างกายตัวเล็กสั่นเทาเพราะความอ่อนเพลียและคลื่นไส้ที่รุมเร้า สายตาปรือๆ เหมือนกำลังพยายามต่อสู้กับอาการทรมาน เหนื่อยไม่น้อยกับอาการที่เป็นอยู่ เดี๋ยวคลื่นไส้เดี๋ยวอาเจียน สักพักก็หน้ามืดตาลาย จนตัวเธอเองเริ่มรู้สึกอ่อนแรงเกินกว่าจะต้านไหว คนตัวเล็กพยุงตัวเองอย่างหมดแรง เดินเซไปเปิดประตูห้องน้ำ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงด้วยความอ่อนล้า มือเล็กสั่นเทาลูบเบาๆ ไปที่หน้าท้องของตัวเองอย่างทะนุถนอม
"ยังไม่ทันไรดื้อแล้วนะ...เป็นเด็กดีต้องไม่กวนแม่รู้ไหมคะ"
น้ำเสียงแผ่วเบาแต่มั่นคง แววตาเปล่งประกายความรัก ความหวังผสมปนเปกับความอ่อนล้า มือเล็กยังคงลูบวนไปมาบริเวณท้องน้อยอย่างเบามือและรักใคร่ แม้ยามที่เหนื่อยล้าเหลือเกิน แต่แปลกที่ตอนนี้ใจของเธอกลับรู้สึกดีขึ้นมาอย่างประหลาด ตั้งใจแน่วแน่ว่าต่อให้อนาคตต้องพบเจอกับปัญหาอุปสรรคมากมายแค่ไหน เธอจะดูแลลูกในท้องให
