@สองวันต่อมา
กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อในห้องสีขาวสะอาดจางๆ อบอวลอยู่ในอากาศ เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะคงที่ ความเงียบชวนอึดอัดแทบกลืนกินทุกอณูของห้อง เพลินตาลืมตาขึ้นช้าๆ เปลือกตาหนักอึ้งจากความอ่อนล้า สายตากวาดมองไปรอบห้องอย่างเลื่อนลอย แต่แล้วจู่ๆ หัวใจก็ไหววูบรุนแรงเหมือนถูกกระชาก เธอรับรู้ได้ทันทีถึงความผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นกับร่างกาย
เพลินตาลืมตาตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล รับรู้ได้ถึงอาการที่เกิดขึ้นกับตัวเอง มือเล็กยกขึ้นมาวางไว้บริเวณหน้าท้องของตัวเอง ก่อนจะร้องไห้ออกมาเมื่อรู้ว่าเด็กในท้องไม่อยู่กับเธอแล้ว มือสั่นระริกแตะลงไปบนหน้าท้องที่แบนราบ น้ำตาร่วงเงียบๆ ก่อนจะกลายเป็นเสียงสะอื้นที่กลั้นไม่อยู่
"ฮื่อ ฮื่อ...ทำไม..ทำไมถึงใจร้ายนัก ฮื่อ..."
เสียงคร่ำครวญดังลอดออกจากลำคออย่างเจ็บปวด เธอกัดฟันแน่น แต่ความรู้สึกเหมือนหัวใจถูกกระชากจนขาดวิ่นยังไม่คลาย
"ขอโทษนะลูกที่แม่ปกป้องหน
