"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ"
"ไม่...ไม่เอาแบบนี้เพลิน อย่าทิ้งฉัน อย่าไป..อึก อึกๆ"
เสียงร้องไห้ระงมดังอย่างต่อเนื่อง สะอื้นสะท้านจากลำคอที่บีบรัดแน่น น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่ได้ หยดแล้วหยดเล่าจนเปียกชุ่มเสื้อด้านหน้า ความเจ็บปวดที่เกินจะรับไหวเอ่อล้นออกมาทางดวงตาและเสียงสะอื้น ร่างของโปรดปราณกอดร่างไร้วิญญาณไว้แน่น ราวกับกลัวว่าหากปล่อยมือ เธอจะหายไปจริงๆ
เขาทั้งกอดทั้งหอมใบหน้าซีดเซียวของเธอ ไม่ยอมปล่อยมือออกจากร่างเล็กที่ตอนนี้ไร้การตอบสนองแม้แต่น้อย ริมฝีปากเขาสั่นระริก สายตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว เสียงสะอื้นของเขาดังแข่งกับเสียงเครื่องมือแพทย์ในห้องฉุกเฉินที่ยังดังไม่หยุด
เวหาที่ทนเห็นเพื่อนรักทรมานต่อไปไม่ไหว เอ่ยเรียกเสียงดังพร้อมกับวิ่งเข้ามาดึงแขนมันอย่างแรง หวังให้มันถอยห่างจากร่างที่เย็นชืดลงทุกขณะ
มือหนาของโปรดปราณพยายามคว้ามือเล็กของเธอไว้ แม้น้ำหนักร่างกายของเขาจะ
