@ห้องเรียนเพลินตา
"มึงเป็นอะไร ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมามึงดูเปลี่ยนไปนะเพลิน : ซอล
"นั่นดิ...เกิดอะไรขึ้นเหรอ พวกกูถามตั้งหลายครั้งมึงก็ไม่ยอมบอก : นิวเยียร์
"เปล่า...กูแค่เหนื่อย เบื่อกับชีวิตของตัวเองก็แค่นั้น ไม่มีอะไรหรอก พวกมึงไม่ต้องห่วง
"เพลิน...มึงโกหกไม่เนียนเลยนะ ดูก็รู้ว่ามึงมีอะไรในใจ : ซอล
"มีอะไรก็เล่าสู่กันฟังดิวะ ระบายกับพวกกูได้ เราเป็นเพื่อนกันนะ : นิวเยียร์
"ขอบคุณนะมึง แต่กูไม่เป็นอะไรจริงๆ
"แต่ว่ามึงดูแปลก ... กูว่า ...
"เพลิน...
ไม่ทันที่นิวเยียร์จะพูดจบเสียงเรียกจากใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น
"คุณโปรด
"พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม
โปรดปราณมองหน้าของเพลินตา สายตาท่าทางของเขาดูกล้าๆกลัวๆ ครั้งแรกในหนึ่งเดือนที่ได้เผชิญหน้ากับเธอ เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูเธอผอมลง ไม่รู้กินอิ่มนอนหลับเต็มที่หรือเปล่า เห็นใบหน้าหวานที่นิ่งเฉย นึกถึงตัวเองในอดีตที่เคยทำกิริยาท่าทาง
