ต้องอยู่ให้ได้
1970 คำ
วันหนึ่ง...
"หยุดนะครับคุณไม่มีสิทธิ์ทำร้ายหนึ่ง"
"ทำไมจะทำไม่ได้มันเป็นลูกบุญธรรมของฉันในเมื่อมันปีกกล้าขาแข็งกล้าเถียงฉันฉันก็จะตบสั่งสอนมัน แล้วแกเป็นใครเป็นผัวนังหนึ่งมันใช่ไหม ถ้าใช่แกก็เอามันไปอยู่ด้วยซะฉันจะได้ไม่ต้องเลี้ยงมันให้เปลืองเงินเปลืองทองเปลืองข้าวเปลืองน้ำ"
"คุณแม่คะ...โซ่เค้าไม่" ฉันกำลังจะบอกว่าท่านกำลังเข้าใจผิดแต่ท่านไม่ฟังฉันเลย
"แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่เพราะฉันไม่ใช่แม่ของแกแกมันก็แค่เด็กเหลือขอขนาดพ่อแม่แกญาติพี่น้องของแกยังไม่มีใครเอาแกเลยถ้าคุณแม่ไม่บังคับให้ฉันรับแกมาเลี้ยงคิดเหรอว่าฉันจะเอาเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างแกเข้าบ้านแกมันลูกเสือลูกตะเข้พ่อแม่แกเลวยังไงแกก็คงไม่ต่างกันหรอก แกรู้เอาไว้เลยนะว่าฉันเกลียดแก เกลียดโคตรเกลียดเลยต่อให้แกทำดีกับฉันมากแค่ไหนฉันก็เกลียดแกไม่มีวันเปลี่ยนแปลง"
"คุณแม่ ฮึก ฮึก" ฉันพยายามที่จะไม่ให้น้ำตาของฉันไหลออกมาแต่มันห้ามไม่ได้จริงๆฉันรักท่านเหมือนแม่แท้ๆถึงท่านจะไม่เคยรักฉันเลยก็ตามฉันรู้ว่าท่านเกลียดฉันแต่ไม่คิดว่าจะเกลียดฉันมากขนาดนี้
" แกกลับไปขนข้าวขนของออกจากบ้านของฉันเลยนะนังหนึ่งถ้าฉันกลับบ้านไปแล้วเจอแกยังเสนอหน้าอยู่ที่นั่นอีกฉันจะเอาข้าวของๆแกเผาทิ้งให้หมดแล้วก็จะไล่แกให้เหมือนหมูเหมือนหมาเลยไม่เชื่อก็คอยดู!!!!"
"คุณแม่"
"ยัยโง่เธอเลิกเรียกผู้หญิงคนนี้ว่าแม่ได้แล้วถ้าเขาเห็นเธอเป็นลูกเขาจะไม่ไล่เธอด่าเธอแบบนี้หรอก ไปได้ละ" โซ่หันมาตะคอกใส่ฉันก่อนจะลากแขนฉันออกมาจากโรงพยาบาล
โซ่มาส่งที่บ้านเพื่อเก็บข้าวของออกจากบ้านตามคำสั่งของคุณแม่ โดยที่ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปอยู่ที่ไหน แต่ในเมื่อท่านไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่ฉันก็ต้องไป ฉันเก็บของไปน้ำตาก็ไหลไปเพราะฉันไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน
"พี่หนึ่งทำอะไร" ในขณะที่ฉันกำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋ามาร์ชก็เดินเข้ามาในห้องแล้วถามฉัน
"พี่กำลังเก็บของน่ะ" ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วก้มหน้าเก็บของต่อ
"เก็บทำไมพี่จะไปไหน"
"พี่...." ฉันไม่รู้จะบอกกับมาร์ชยังไงเหมือนกันจนกระทั่ง
"พี่สาวนอกไส้ของแกจะไปอยู่กับผัวน่ะสิ" เมเดินเข้ามาในห้องแล้วกอดอกมองฉันที่กำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋าด้วยสายตาเกลียดชัง
"พูดอะไรพี่เม"
"พูดความจริงไงล่ะคุณแม่บอกพี่ว่าให้มาดูว่านังกาฝากนี่ว่าเก็บข้าวของออกจากบ้านหรือยังถ้ายังก็ให้ลากมันออกไปได้เลย"
"แปลว่าคุณแม่เป็นคนไล่พี่งั้นเหรอพี่หนึ่ง" มาร์ชหันมาถามฉันแต่ฉันไม่ตอบ
"..........."
"แกจะถามอะไรมันนักหนาฉันก็บอกอยู่นี่ไงว่าคุณแม่ไล่มันออกจากบ้านโทษฐานที่มันเถียงคุณแม่"
"ผมไม่ให้พี่ไปไหนทั้งนั้นพี่หนึ่ง เดี๋ยวผมจะโทรบอกคุณย่าให้มาจัดการเรื่องนี้"
"ไม่ต้องหรอกมาร์ชพี่ไม่อยากให้คุณย่าไม่สบายใจ ท่านยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่" ฉันไม่อยากให้คุณย่าเป็นห่วงฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะท่านไม่ค่อยสบาย
"แต่พี่ไม่มีที่ไปนี่นาถ้าพี่ออกไปจากบ้านพี่จะไปอยู่ที่ไหน"
"พี่..." ฉันไม่รู้จะตอบมาร์ชยังไงเพราะฉันก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะไปอยู่ไหนเหมือนกัน
"ก็ไปอยู่กับผัวไงเห็นจอดรถรออยู่หน้าบ้าน กุ๊ยชัดๆแต่ก็เหมาะสมกันดี"
"อย่ามาใส่ร้ายพี่หนึ่งแบบนี้นะพี่เม"
"ฉันไปใส่ร้ายอะไรคุณแม่เป็นคนบอกกับฉันเองแกนั่นแล่ะโง่คิดว่าพี่สาวนอกไส้แกเป็นคนดีนักหรือไงหึที่แท้ก็ร่านมีผัวตั้งแต่ยังเรียนไม่จบมอหก"
"พี่เมมันจะมากไปแล้วนะก่อนจะว่าคนอื่นหัดดูตัวเองซะบ้าง!!!"
"ไอ้มาร์ช!!!"
"ทำไม อย่าคิดนะว่าผมไม่รู้ว่าพี่เองก็มีแฟนเหมือนกัน"
"ไอ้มาร์ช!!!"
"มาร์ชพอเถอะ" ฉันปรามมาร์ชเพราะไม่อยากให้เขาทะเลาะกับพี่สาวแท้ๆของตัวเองเพราะฉัน
"พี่หนึ่งพี่ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นนะผมไม่ยอมให้พี่ไป" มาร์ชเดินตรงเข้ามาดึงกระเป๋าเสื้อผ้าออกจากมือฉัน
"แกจะรั้งมันไว้ทำไมห๊ะในเมื่อมันเป็นคำสั่งของคุณแม่แกกล้าขัดคำสั่งเหรอไอ้มาร์ชแกกล้าเหรอห๊ะ"
"ถ้าพี่ไปใครจะดูแลคุณพ่อ" มาร์ชไม่สนใจคำพูดของพี่สาวตัวเองแล้วหันมาพูดกับฉัน
"ถ้าพี่ไม่อยู่มาร์ชช่วยดูแลคุณพ่อแทนพี่ด้วยนะ"
"พี่หนึ่ง" มาร์ชน้ำตาคลอเบ้าเดินข้ามากอดฉันฉันกอดมาร์ชแล้วก็ร้องไห้ออกมาเพราะฉันไม่อยากไปจากที่นี่ ไม่ใช่เพราะฉันหวังสมบัติหรือหวังเงินทองอะไรอย่างที่คุณแม่ว่าแต่ฉันเป็นห่วงคุณพ่อเป็นห่วงมาร์ชเพราะที่ผ่านมามีแค่ฉันที่ดูแลคุณพ่อถ้าไม่มีฉันแล้วใครจะดูแลท่านยิ่งตอนนี้ท่านมาป่วยร่างกายไม่แข็งแรงอีก
"ถ้าคุณแม่หายโกรธพี่ๆจะกลับมาเยี่ยมนะ"
"ฮือออ พี่หนึ่ง พี่หนึ่ง" มาร์ชร้องไห้กอดฉันแน่น
"เป็นลูกผู้ชายห้ามร้องไห้สิ" ฉันเช็ดน้ำตาให้น้องชายทั้งที่ตัวเองก็ร้องไห้เหมือนกัน
"ก็ได้ครับผมไม่ร้องไห้ก็ได้"
หลังจากเก็บกระเป๋าเสร็จมาร์ชก็เดินออกมาส่งฉันที่หน้าบ้านซึ่งมีโซ่รออยู่ อันที่จริงฉันบอกให้เขากลับแต่เขาก็ยังยืนยันที่จะรอเพราะเขารู้ว่าฉันไม่มีที่ไป
"พี่เป็นอะไรกับพี่สาวผม" มาร์ชถามโซ่ด้วยน้ำเสียงแข็งๆพร้อมมองหน้าโซ่ด้วยสายตาไม่ไว้ใจ
"เป็นเพื่อน" โซ่ตอบสั้นๆห้วนๆกลับไปเหมือนกัน
"แน่ใจนะ"
"อื่มแน่ใจดิทำไมคิดว่าฉันเป็นแฟนพี่สาวนายงั้นสิ"
"ใช่"
"หึถ้าพี่สาวนายหน้าตาดีกว่านี้ไม่ขี้เหร่แบบนี้ฉันก็คงจีบนานแล้วล่ะ แต่โทษทีฉันไม่ตาต่ำจีบพี่สาวนายมาเป็นแฟนหรอกพาไปไหนก็อายคนอื่นเขา" โซ่ตอบมาร์ชด้วยน้ำเสียงกวนๆ ถามว่าฉันรู้สึกโกรธไหมกับคำตอบของโซ่ ไม่โกรธเลยสักนิดเพราะมันคือความจริง
"ถึงพี่สาวผมจะไม่สวยแต่พี่สาวผมเธอเป็นคนดี แต่ก็ดีแล้วล่ะที่พี่ไม่ได้เป็นแฟนพี่สาวผมเพราะผมอยากให้พี่สาวผมได้แฟนนิสัยดีๆไม่นิสัยเสียบูลลี่หน้าตาคนอื่น"
"อ้าวไอ้น้องนี่หลอกด่าป่ะ"
"เปล่าหลอกด่าผมด่าตรงๆเลย"
"ไอ้น้อง!!!"
"ทำไมพี่มีปัญหาอะไร"
"มาร์ชพอได้แล้ว"ฉันห้ามมาร์ชที่ทำท่าจะเดินเข้าไปหาเรื่องโซ่ทั้งที่ตัวเองตัวเล็กกว่าโซ่เยอะเลย
"ก็มันว่าพี่หนึ่งไม่สวยอ่ะมันมีสิทธิ์อะไรมาว่าพี่อ่ะ"
"แต่มันก็เป็นความจริงไม่ใช่เหรอ"
"พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอดชอบด้อยค่าตัวเอง"
"พี่ไม่ได้ด้อยค่าตัวเองพี่แค่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นก็แค่นั้น เอาล่ะพี่ไปก่อนนะยังไงพี่จะโทรหานะ"
"พี่ดูแลตัวเองดีๆนะ"
"อื้มมม" ฉันกับมาร์ชกอดลากันอีกครั้งโดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอน้องชายอีกเมื่อไหร่
ฉันซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์โซ่ออกมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าอีกหนึ่งใบและขอให้เขามาส่งฉันที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งใกล้ๆโรงเรียนเพื่อตั้งหลักว่าฉันจะทำยังไงต่อไปดีกับชีวิตของตัวเองตอนนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยปไหนนอกจากบ้านกับโรงเรียนฉัน ฉันไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจว่าจะต้องออกจากบ้านแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นแต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วฉันก็ต้องเข้มแข็งและอยู่ด้วยตัวเองให้ได้
"ขอบคุณนะโซ่ที่มาส่ง"
"อืมไม่เป็นไร ว่าแต่เธอจะทำยังไงต่อไป"
"ยังไม่รู้เหมือนกัน"
"ญาติพี่น้องเธอไม่มีเลยเหรอ"
"ฉันเป็นเด็กกำพร้าไม่มีญาติพี่น้อง"
"อ่าวแล้วแบบนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ"
"ฉันคงต้องหาเช่าห้องอยู่ไปก่อนน่ะ"
"เธอมีปัญหาขนาดนี้ทำไมไม่โทรปรึกษาไอ้เพลิงดูยังไงมันก็เป็นแฟนเธอ"
"อย่าเลยฉันไม่อยากรบกวนเพลิงน่ะ"
"แต่เธอเป็นแฟนมันนะ"
"ฉันไม่อยากอาเรื่องไม่สบายใจบอกเพลิงน่ะฉันอยากแก้ปัญหาด้วยตัวเองก่อน"
"เอาที่เธอสบายใจก็แล้วกัน" ฉันเปิดกระเป๋าหยิบสมุดบัญชีออกมาเปิดดูว่าตอนนี้ฉันมีเงินอยู่ในบัญชีเท่าไหร่ เงินจำนวนนี้มันเป็นเงินที่คุณพ่อโดนเข้าบัญชีฉันทุกเดือนซึ่งฉันไม่เคยเบิกมาใช้เลยสักครั้งแต่ตอนนี้ฉันจำเป็นต้องใช้มันเพื่อเป็นค่าเช่าห้อง
ฉันมองหาตู้เอทีเอ็มใกล้ๆเพื่อกดเงินโชคดีที่คุณพ่อทำบัตรเอทีเอ็มไว้ให้ฉันด้วยไม่อย่างนั้นฉันคงเบิกเงินไม่ได้เพราะธนาคารปิดหมดแล้ว หลังจากกดเงินออกมาโซ่ก็พาฉันซ้อนท้ายหาห้องเช่าแถวๆนั้นเพราะใกล้โรงเรียนมันจะได้สะดวกในการเดินทางจนกระทั่งเจอหอพักที่อยู่ข้างในซอยที่ติดป้ายว่ามีห้องว่างให้เช่าราคาถูก ฉันเข้าไปถามรายละเอียดต่างๆกับคุณป้าเจ้าของหอพักจนกระทั่งฉันตกลงที่จะเช่าห้องที่นี่เพราะค่าเช่าไม่แพงและไม่ไกลโรงเรียนมากนักฉันสามารถเดินไปได้
"เธอจะเช่าห้องนี้จริงดิ" โซ่ถามฉันพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง
"อื้มทำไมเหรอ"
"มันเก่ามากเลยนะแล้วห้องก็เล็กนิดเดียวเองเล็กกว่าห้องน้ำบ้านฉันอีก ฉันว่าเธอหาที่อยู่ใหม่เหอะ"
"ห้องเล็กแบบนี้ก็ดีนะทำความสะอาดง่ายดีแล้วค่าเช่าก็ไม่แพงด้วยฉันคิดว่าฉันอยู่ได้"
"เอาที่เธอสบายใจก็แล้วกัน"
"ยังไงฉันก็ขอบใจนายมากนะถ้าวันนี้ไม่ได้นายฉันคงเหนื่อยกว่านี้ อ่ะนี่ค่าน้ำมันรถฉันให้นายได้แค่นี้อย่าว่าฉันเลยนะ" ฉันยื่นเงินให้โซ่จำนวนหนึ่งเพราะเกรงใจที่เขาเสียเวลากับฉันมาทั้งวัน
"เก็บเงินเอาไว้ซื้อข้าวกินเถอะดูท่าแล้วเธอน่าจะลำบากอีกนาน"
ไรท์กลับมาแล้ว และวันนี้อัพหลายตอนน๊าาาา ขอกำลังใจให้ไรท์ด้วยน๊าาาา^^
ปล.ต้นๆเรื่องอาจจะยังไม่มีอะไรมากเท่าไหร่ไรท์แค่อยากเล่าแบบปูทางก่อนว่านางเอกพระเอกมีที่มาที่ไปยังไงก่อนจะเข้าเนื้อเรื่องหลัก แต่รับรองได้ร้องไห้เสีบน้ำตาแน่นอน และเรื่องนี้ อาจจะเป็นเรื่องแรกที่จบแบบไม่happy ending แบบเรื่องอื่นๆ เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับรี๊ดว่าจะให้จบแบบไหน
- ผู้เขียน
