หลายชั่วโมงต่อมา
Rrrr
ครืดดดด ครืดดดด
'แม่'
มือหนาคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาดู หลังจากที่มันดังรบกวนการหลับของเขามาสักพัก เขาเพิ่งได้พักจากการทำกิจกรรมบนเตียงกับมาร์ลินไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ก็ถูกรบกวนจากเสียงโทรศัพท์เสียแล้ว
แต่พอดูชื่อของคนที่โทรมาก็หงุดหงิดใส่ไม่ได้อีก เพราะคนที่โทรมาดันเป็นแม่ผู้บังเกิดเกล้าซะงั้น เลยต้องจำใจข่มความหงุดหงิดไว้แล้วลุกขึ้นออกไปกดรับสายตรงระเบียงห้องแทนเพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักของมาร์ลินที่เพิ่งได้พักไปเช่นกัน
"ครับแม่"
"แปลน แปลนอยู่ไหนลูกแม่มาหาที่คอนโดลูกแต่ลูกไม่อยู่"
ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อยที่ได้ยินปลายสายว่าอย่างนั้น เพราะตอนนี้เขาอยู่เพ้นท์เฮ้าส์ของมาร์ลิน และอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้วด้วย ยังไม่ได้กลับไปที่คอนโดของตัวเองเลยแต่พอคิดหาคำพูดที่จะโกหกคนเป็นแม่ได้ เขาเลยต้องโกโหกแบบข้างๆคูๆออกไปก่อน
"ผมออกมาข้างนอกครับแม่"
"เหรอ คือแม่
