“พอแล้ว ไม่เจ็บแล้ว”
ดวงตาเธอซ่อนความหวั่นไหวไว้มิดชิดริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันก่อนชำเลืองไปทางอื่น ฟ้ารดาไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย ไม่อยากเห็นหน้าใกล้ๆ เพราะกลัวภารัณจับพิรุธได้ คนรักกันมาตั้งนานแค่เธอหายใจสะดุดเขาก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่
“คุณกลับไปได้แล้ว” หญิงสาวดึงมือให้พ้นจากสัมผัสเกาะกุม ร่างบางลุกขึ้นกอดอกพยักพเยิดหน้าไปทางประตู
“ใช้เสร็จแล้วทิ้งเหมือนพี่เป็นกระดาษทิชชูเลยเนอะ”
ภารัณพูดคล้ายขบขันแต่น้ำเสียงแฝงความปวดร้าว แววตาหม่นลงเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่อาจรั้งใจผู้หญิงคนนี้ได้อีก มันคงโบยบินไปที่ไกลแสนไกล ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่รู้จะไขว้คว้าไว้ได้ หรือเปล่า
“เดี๋ยวสิเรายังคุยกันไม่จบเลย”
“ระหว่างเราไม่มีอะไรต้องคุย” เธอเมินหน้าหนี
“พี่อยากให้ฟ้าทบทวนเรื่องวาดภาพอีกรอบ”
น้ำเสียงเขาฟังดูจริงจัง มือดึงข้อศอกยื้อร่างบางให้หันมาคุยกันก่อน
“ฉันบอกคุณแล้วไงว่าไม่สนใจ” หญิงสาวจ้องเขาต
