คืนข้ามปี คืนส่งท้ายปีเก่าตอนรับปีใหม่ เป็นคืนที่ใครหลาย ๆ คนต่างก็จะอยู่กับคนพิเศษ แล้วหาสถานที่เลี้ยงฉลองเพื่อข้ามผ่านเรื่องราวต่าง ๆ ในปีเก่า และก้าวเข้าสู่ปีใหม่ไปด้วยกัน
คนพิเศษที่ไม่ได้หมายถึงแฟนเพียงอย่างเดียวแต่หมายถึงคนรอบกาย ไม่ว่าจะเป็น เพื่อน พี่ หรือสมาชิกในครอบครัวคนที่จะทำให้กายอุ่นใจสุข
แต่ทว่า...สำหรับพยาบาลสาวอย่างรุ่งฟ้า เธอคงได้แค่โหยหา และต้องอยู่กับตัวเองพร้อมกับความเดียวดายโดยลำพัง
เพราะเธอใช้ชีวิตในเมืองใหญ่นี้เพียงลำพังคนเดียวมานานหลายปี งานเธอหนักถึงขั้นไม่มีเวลาพักผ่อนมากนักด้วยซ้ำ
รุ่งฟ้าก้าวเดินอย่างช้า ๆ ด้วยใบหน้าเหม่อ ๆ สองมือถืออุปกรณ์สำหรับเช็ดตัวผู้ป่วย แววตาไร้อารมณ์
“เป็นโสดไม่พอ แถมยังไม่ได้ไปเคาท์ดาวน์อีก โอ๊ย...เบื่อ เซ็ง”
พยาบาลสาวบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางทำกะละมังกับผ้าเช็ดตัวที่ถืออยู่หลุดมือลงไปเกลื่อนพื้น ทำให้เธอตกอกตกใจรีบก้มลงไปเก็บอย่างรีบร้อน
ทันใดนั้นเองปรากฏร่างของชายหนุ่มหล่อสูงชะลูดเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเธอ รุ่งฟ้าค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่างนั้น ตั้งแต่รองเท้าหนังสีดำเงาเรื่อยขึ้นไปผ่านเสื้อกาว
หัวใจของเธอพองโตและสั่นระรัวทันที เมื่อใบหน้าหล่อเหลา ดวงตากลมโต จ้องมองลงมาพร้อมกับโปรยยิ้มที่มุมปากให้เธอ
“ฟ้า คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
เสียงนุ่มนวลฟังดูอบอุ่นของ อลงกรณ์ คุณหมอหนุ่มสุดหล่อคนที่เธอแอบหลงรักมานานส่งเสียงทักทาย ความสุขภาพ อ่อนโยน และตาหน้ารวมถึงรูปร่างของเขาที่ตรงใจรุ่งฟ้าทุกอย่าง
จนหลายครั้งพยาบาลสาวก็แอบจินตนาการไปไกลถึงสัดส่วนของความเป็นชายของเขาจะใหญ่ล่ำน่าเขมือบเหมือนเรือนร่างกำยำของเขาหรือเปล่า
แต่ก็นั่นแหละ…ถึงอลงกรณ์จะดีพร้อมขนาดไหนก็เถอะ คำว่ามีแฟนแล้วแถมยังสวยเหมาะสมกันมาก แค่นี้ก็ดับฝันรุ่งฟ้าเสียตั้งแต่ยังไม่เปิดเกมอ่อยซะด้วยซ้ำ พยาบาลสาวขี้เหงาจึงได้แต่แอบรักคุณหมออยู่เงียบ ๆ ข้างเดียวมาพักใหญ่
“อุ๊ย!...คะ...คะ...คุณหมอ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ฟ้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
เธอถามเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ เขินอาย
“ผมเพิ่งตรวจคนไข้เสร็จ กำลังจะกลับไปที่ห้องพัก เห็นฟ้าเดินเหม่อแล้วก็ทำกะละมังหล่นพอดีน่ะ”
หมออลงกรณ์พูดไปยิ้มไป ทำเอาคนฟังหัวใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เพราะริมฝีปากหนาแต่สีแดงอมชมพูดูเซ็กซี่ ยิ่งมองก็ยิ่งอยากจะกัดเบา ๆ รุ่งฟ้าแอบคิดในใจ
“อ๋อ...คือฟ้าแค่อิจฉาคนที่เขาได้ไปเคาท์ดาวน์น่ะค่ะ ได้อยู่กับแฟน ได้อยู่กับครอบครัว แต่ฟ้าต้องมาอยู่เวรแทนเพื่อน ก็เลยแอบนอยนิดๆ น่ะ”