ตอนที่6
2164 คำ
“ออกไปพรีเซนต์งานไม่กี่ชั่วโมงก็มีรถหรูมาส่งถึงที่ โซฮอตจริงๆเพื่อนเรา”
เสียงแซวจากเจ้าเอยดังขึ้นทันทีที่มุกดาเดินเข้าไปในบริษัท เห็นรถเก๋งคันหรูสีดำเงาวับติดฟิล์มดำจอดอยู่หน้าบริษัทนานสองนานจนเจ้าเอยนึกสงสัย ปกติในซอยเล็กๆนี้ไม่ค่อยมีหรูราคาแพงขับผ่าน
ยิ่งเห็นมุกดาลงมาจากรถด้วยใบหน้าเขินอายแล้วด้วย ยิ่งทำให้เจ้าเอยอยากรู้เลยว่าใครคือเจ้าของรถเก๋งคันงามราคาหลายล้าน
“เฮ้ออออ”
มุกดาวางกระเป๋าโน้ตบุ๊กและเอกสารลงบนโต๊ะ ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรง
“เป็นอะไร พรีเซนต์งานไม่ค่อยดีเหรอ”
เจ้าเอยยื่นขวดน้ำเปล่าเย็นๆมาให้ พร้อมกับทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเดียวกันแต่คนละข้าง
“เกิดปัญหานิดหน่อยฉันไม่รู้จะเล่าให้แกฟังยังไงดี ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจเลยว่าฉันกำลังฝันหรือมันคือเรื่องจริงกันแน่”
“ทำไมเมื่อคืนได้ผู้ชายคนใหม่ดามใจมาหรือไง”
เสียงใสของคนที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสองไม่ได้ทำให้มุกดาใส่ใจนัก มีเพียงเจ้าเอยที่หันมองเพื่อนทั้งสองคนสลับไปมา
แพรหรือแพรไหมหุ้นส่วนคนที่สามของMOP soft เดินมาคว้าขวดน้ำของมุกดาไปกินหน้าตาเฉย สาววิศวะซอฟต์แวร์ผู้ชอบมัดผมจุกกับสวมแว่นสี่เหลี่ยมหนาแทรกเข้าไปทิ้งตัวนั่งเบียดอยู่ตรงกลางระหว่างมุกดากับเจ้าเอย
“ผู้ชายคนใหม่คืออะไร แกสองคนมีอะไรปิดบังฉัน” เจ้าเอยมองเพื่อนทั้งสองคนอย่างคาดคั้น
“ก็เมื่อคืนมันคึกอะไรไม่รู้โทรมาชวนฉันไปกินเหล้าดึกๆ ฉันไม่ว่างลงแรงค์เกมกับพี่ๆอยู่เลยไม่ไป” แพรไหมบอกเจ้าเอยแล้วหันไปถามมุกดาอีกครั้ง “ว่าไงสรุปเมื่อคืนได้ผู้ชายไหม”
“อืม”
เสียงตอบเบาๆในลำคอทำให้เจ้าเอยกับแพรไหมหันหน้ามองกันอัตโนมัติ สองสาวพุ่งเข้าไปหามุกดาอย่างตื่นเต้น
“จริงดิ! ยัยมุกแกอย่าบอกนะเจ้าของรถออดี้เมื่อกี้คือผู้ชายคนนั้น”
“ออดี้อะไร เอยแกเห็นผู้ชายคนใหม่ของมุกแล้วเหรอ หล่อมากไหม”
“หยุดๆ พวกแกใจเย็นๆก่อน”
“เล่ามาค่ะ ให้ไว”
สีหน้าท่าทางของสองสาวเรียกว่าพร้อมเผือกเต็มที่ แทนที่จะถามเรื่องสำคัญอย่างงานที่ไปพรีเซนต์มาเมื่อเช้า แต่ดูเหมือนว่าแพรไหมและเจ้าเอยจะยกให้เรื่องผู้ชายต้องมาก่อนเสมอ
มุกด่าถึงกับส่ายหน้าอย่างละเหี่ยใจ บริษัทพวกเธอคงเติบโตฮวบๆที่ผู้บริหารฝึกหัดสนใจเรื่องผู้ชายมากกว่าเรื่องงาน
“เมื่อคืนฉันไปเจอพี่เวย์มา”
“ห๊ะ!x2”
“แล้วเมื่อเช้าบริษัทที่เราไปเสนอขายโปรเจกต์ พี่เวย์ก็เป็นหนึ่งในคณะกรรมการ”
“ห๊ะ!x2”
“แล้วออดี้ที่มาส่งก็รถพี่เวย์”
“ห๊ะ!x2”
สองสาวตกใจไม่สิเรียกว่าช็อกไปเลยจะดีกว่า ชื่อรุ่นพี่ในคณะที่เป็นแฟนเก่าของมุกดาอยู่ในทุกสถานการณ์ที่มุกดาเล่ามา
“อย่าบอกว่าเมื่อคืนแกกับพี่เวย์…” กว่าเจ้าเอยจะหาเสียงตัวเองเจอก็ใช้เวลาหลายวินาที
“อืม เมื่อคืนฉันคว้าแฟนเก่าขึ้นเตียง”
“เกือบสองปีที่แกพยายามลืมพี่เขา พอจะเปิดใจดันไปเปิดผ้าขึ้นเตียงกับแฟนเก่าเนี้ยนะ”
“เอ่อ!”
ย้ำอยู่ได้ก็คนมันเมา แล้วไอ้แฟนเก่าตัวร้ายก็ดูดีถูกใจเธอที่สุดในผับด้วย มุกดาไม่ได้ตั้งใจแค่ความเหงามันนำพา
ถ้าจะโทษก็โทษไอ้แฟนเก่าตัวดีเถอะ ที่ออร่าความหล่อทะลุมุมมืดมาหลอกล่อคนเมาแบบเธอ
“ไอ้แพร แกไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ แกคงไม่ช็อกตายไปแล้วใช่ไหม”
เมื่อเห็นแพรไหมนั่งเงียบนิ่งไปหลายนาที มุกดาก็เอ่ยถามอย่างร้อนใจ
“พรหมลิขิต”
“อะไรนะ”
“ฉันคิดว่า แกกับพี่เวย์กลับมาเจอกันมันอาจเป็นเพราะพรหมลิขิตก็ได้”
พรหมลิขิตขีดเขี่ยให้เหี้ยเดินนะสิไม่ว่า
“ไอ้แพรตื่น ฉันไม่อยากกลับไปกินข้าวคลุกน้ำตาอีกนะเว้ย”
ไอ้แฟนเก่าที่ว่ายิ่งชอบหยอกให้หัวใจเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะอยู่ด้วย เกิดผีผลักอีกรอบจริงๆ มุกดาคงได้หนีไปบวชชีประชดรักตลอดชีวิต
“แล้วเรื่องงานแกจะเอายังไง จะทำต่อหรือจะไปเสนอกับบริษัทอื่น”
เจ้าเอยถามความคิดเห็นของมุกดา เรื่องนี้เธอให้เพื่อนตัดสินใจได้เลยร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้ามุกดาอึดอัดใจที่จะทำพวกเธอก็พร้อมที่จะเริ่มนับหนึ่งใหม่ไปด้วยกัน
“ฉันแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ พวกเราไม่ใช่เด็กๆเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เจออุปสรรคแค่นี้ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ยังไงก็ต้องขายงานให้กับบริษัทนี้ให้ได้”
อีกอย่างถ้าเธอหนีคงถูกไอ้พี่เวย์หัวเราะเยาะคิดว่าเธอกลัว ใครมันจะปล่อยให้เป็นอย่างนั้น
เป็นแค่แฟนเก่าไม่ยอมให้เห่าเสียงดังหรอก!
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง”
เสียงเห่าของเจ้าตัวสีน้ำตาลอ่อนตัวใหญ่ขนยาวนุ่มนิ่ม ดังขึ้นทันทีเมื่อเจ้าของของมันเปิดประตูเข้ามา มันรีบลุกพาตัวอ้วนกลมที่เวลาเดินส่ายตูดดุกดิกไปหาเจ้าของร่างสูงใหญ่ พร้อมกับกระโดดเกาะใช้ลิ้นเลียแผล็บๆตามใบหน้าหล่อเหลาจนเขาต้องกันมือป้องและร้องห้ามมันด้วยเสียงนุ่มนวล
“ออดี้! หน้าพ่อเปียกหมดแล้ว” เจ้าออดี้ยอมถอยตัวลงมายังเดินสี่ขาป้วนเปี้ยนอยู่ข้างกายไม่หยุด
ท่าทางน่ารักของมันทำให้‘พ่อ’อดใจไม่ไหวต้องก้มลงเล่นด้วยโดยการดึงมันเข้ามากอด
“อยากไปข้างนอกเหรอ” เขาลูบหัวที่นุ่มฟูด้วยขนยาวและหนาเบาๆ
แม้คอนโดของเขาจะกว้างกว่าคอนโดปกติเกือบสี่เท่าเป็นเพนเฮ้าส์ขนาดย่อมเลยก็ว่าได้ แต่ตามอุปนิสัยของสุนัขมันคงชอบสถานที่โล่งๆมีพื้นหญ้าไว้วิ่งเล่นมากกว่า
เจ้าขนฟูส่ายหางดุกดิกไปมาราวกับว่ามันเข้าใจคำถามตอบกลับด้วยท่าทางดีใจพร้อมกับเลียแผล็บๆไปใบหน้าหล่ออีกครั้ง
“รู้แล้วๆ เดี๋ยวให้ป้านงค์พาไป”
อนงค์คือแม่บ้านประจำที่จ้างมาทำความสะอาดคอนโดและช่วยดูแลเจ้าออดี้ ส่วนมากแกจะไปเช้าเย็นกลับไม่ได้เข้ามาวุ่นวายกับความเป็นส่วนตัวของเวธัสมากนัก
เล่นกับหมาตัวโปรดสักพักเวธัสก็ปลีกตัวเข้ามาในห้องของตัวเอง เขาไม่ลืมโทรบอกป้านงค์ให้พาเจ้าออดี้ขี้เหงาออกไปเดินเล่นที่สวนใกล้ๆในตอนเช้า แล้วเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายที่สะสมเหงื่อมาตลอดทั้งวัน
เวธัสสวมเพียงกางเกงผ้าร่มขาสั้นตัวเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่าเห็นแผงอกกำยำที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่มีคอมพิวเตอร์วางเรียงรายอยู่สามจอ
เขารีบเปิดคอมพิวเตอร์และกดเข้าไปในเกมที่พวกเพื่อนๆชอบชวนเล่นเป็นประจำ เป็นเกมที่รวมๆนักศึกษาวิศวะเอาไว้หลายรุ่นลงแรงค์ปาร์ตี้เกมกันหลายคน
เห็นไอดีของรุ่นน้องที่เมื่อคืนร่วมปาร์ตี้ลงแรงค์กันออนไลน์อยู่เขารีบกดเข้าไปทักทายทันที
‘เมื่อคืน ขอบคุณนะแพร’
‘เรื่องอะไรคะ’ อีกฝ่ายตอบกลับมาพร้อมสติ๊กเกอร์ทำหน้างง
‘ที่บอกพี่เรื่องที่มุกไปที่ผับคนเดียว’
‘แพรไม่ได้บอก เราเล่นเกมกันแล้วแพรลืมปิดไมค์ ไอ้มุกมันโทรมาถูกจังหวะพอดี’
อีกฝ่ายรีบออกตัว ถึงจะรู้ว่าตั้งใจแต่เวธัสไม่เซ้าซี้อดีตรุ่นน้อง
‘ครับๆไม่ได้บอก เดี๋ยวพี่ส่งของขวัญให้เป็นสกินตัวที่แพรเล่นพึ่งออกใหม่ ให้เฉยๆนะแพรไม่ได้บอกอะไรพี่แต่พี่อยากให้’
‘ถ้าให้เฉยๆแพรรับ แพรลบแชทก่อนเดี๋ยวไอ้มุกมาเห็น ปล.เมื่อคืนพี่ทำดีมาก’
คนไม่ได้บอกรีบลบห้องแชทแล้วออฟไลน์ไป
เวธัสยิ้มเบาๆให้กับรุ่นน้องเมื่อคืนพวกเขาเล่นเกมกันเป็นกลุ่ม จู่ๆเสียงคุยโทรศัพท์ฝั่งแพรไหมก็ดังขึ้น คนไม่ตั้งใจ?แต่เปิดลำโพงคุยจนเสียงมันดังแทรกเข้ามาในเกมให้ได้ยินชัดเต็มสองหู
‘อะไรนะมุกแกจะไปผับxคนเดียว ตอนนี้เนี้ยนะ’
พอได้ยินว่ามุกดาจะไปเที่ยวผับเขาก็รีบออกจากเกมทันที แน่นอนว่าถูกเพื่อนๆด่าไล่หลังเพราะอยู่ในช่วงเวลาสำคัญแต่เขาไม่ได้สนใจ คนที่ดึงความสนใจไปทั้งหมดตอนนี้คือแฟนเก่าที่คิดจะไปดื่มคนเดียวดึกๆดื่นๆ
เวธัสขับรถไปยังผับx สถานที่ในบทสนทนา ไม่นานเขาก็เจอร่างบอบบางที่แสนคิดถึง เธอกำลังนั่งดื่มคนเดียวบนเคาน์เตอร์บาร์
มุกดาโดดเด่นอยู่ท่ามกลางผู้คนเสมอ ใบหน้างามยังคงเปี่ยมล้มไปด้วยเสน่ห์ยั่วยวนไม่ใช่แค่เขาแต่มีสายตาอีกหลายสิบคู่จ้องมองไปที่เธอ
เขาหามุมมืดไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตเห็น พร้อมกับสั่งเหล้ามานั่งดื่มฆ่าเวลาเงียบๆ คิ้วหนาแอบกระตุกเป็นระยะ เวลาที่แฟนเก่าคุยหยอกเย้ากับบาร์เทรนเดอร์ของร้าน
ผ่านไปสักพักสายตาเขาก็ปะทะเข้ากับสายตากลมโตของคนคุ้นเคย มุกดามองมาทางเขาชายหนุ่มยิ้มมุมปากมั่นใจว่าจุดที่ตัวเองนั่งไม่มีใครสังเกตเห็นใบหน้า เพราะมันมืดและค่อนข้างไกลจากที่เธอนั่งอยู่
มุกดามีนิสัยเสียไม่กี่อย่างที่เขาไม่ชอบ เรื่องหลักๆอีกเรื่องคือการดื่มเหล้า เพราะเวลาที่เมาได้ที่เธอจะกลายร่างเป็นนางแมวป่า ใจกล้า ชอบทำอะไรบ้าบิ่น ช่วงที่คบกันเขาถึงขั้นออกปากห้ามเด็ดขาดจะดื่มได้ก็ต่อเมื่อมีเขาอยู่ด้วยเท่านั้น
‘มาคนเดียวหรือเปล่าคะ’
เขาตกใจไม่น้อยที่จู่ๆมุกดาก็เป็นฝ่ายจู่โจมเขาก่อน คิดแล้วก็โมโหนิดๆถ้าเมื่อคืนไม่ใช่เขาที่นั่งอยู่ตรงนั้นแต่เป็นผู้ชายคนอื่นเขาจะทำยังไง เขาไม่อยากให้ใครได้เห็น ‘เด็ก’ของเขาที่อยู่ในสภาพที่ทั้งยั่วยวน ออดอ้อน และเร่าร้อน จนแทบคลั่ง
มือหนายกโทรศัพท์ขึ้นมาเขากดไปยังรายชื่อที่พึ่งเพิ่มเข้ามาใหม่เมื่อช่วงเที่ยง
‘เด็ก’
พออ่านชื่อแล้วก็นึกขำท่าทางรนๆของคนตัวเล็กตอนอยู่ในรถ ไหนจะตอนกินแซลมอนที่บอกว่าไม่ชอบแล้วอีก ใบหน้าคมเปื้อนยิ้มก่อนจะกดโทรออกไป
รอไม่นานปลายสายก็กดรับ
“สวัสดีค่ะ”
“เสียงหวานจังมีแฟนยังคะ”
“ไอ้พี่เวย์!”
“ดีใจจังจำเสียงพี่ได้ด้วย”
เสียงบ่นจุกจิกจากปลายสายไม่ได้ทำให้เวธัสอารมณ์เสีย รู้สึกสนุกทุกครั้งที่ได้แหย่แฟนเก่าให้งุ่นง่าน
“โทรมาทำไมมีธุระอะไรคะ”
“ไม่มีธุระค่ะ แค่จะโทรเช็กว่าใช่เบอร์มุกหรือเปล่า”
“งั้นมุกวางแล้วนะ” ก็เสียงเธอชัดขนาดนี้เขาคงมั่นใจแล้วว่าโทรถูกเบอร์
“แต่พี่ยังไม่อยากวางนี่ค่ะ”
“พี่เวย์ อย่ากวน”
“อยากฟังเสียงมุกนานๆ”
เอาเข้าไป จะทำให้เธอเป็นโรคหัวใจให้ได้เลยใช่ไหม แล้วไอ้หัวใจมักง่ายนี่ก็จะบ้าจี้ตามเขาทำไม
“แอบด่าพี่ในใจหรือเปล่า”
“แสนรู้” อดสัพยอกเขาไม่ได้
“พี่ไม่ใช้เจ้าออดี้นะ”
ชื่อของลูกหมาพันธ์โกลเดินรีทรีฟเวอร์ออกมาจากปากแฟนเก่า มุกดาจำได้ว่าเขาซื้อมันมาเลี้ยงเพราะเธอรบเร้าอยากเลี้ยงหมา แต่หอพักมุกดาเลี้ยงสัตว์ไม่ได้เขาจึงเอาไปเลี้ยงที่คอนโดตัวเอง และตั้งชื่อมันว่าออดี้ตามยี่ห้อรถที่ชอบแต่เลี้ยงได้ไม่นานพวกเขาก็เลิกกัน
“แล้วออดี้เป็นไงบ้าง สบายดีไหม”
น้ำเสียงมุกดาอ่อนลง เธอรู้สึกผิดที่ตอนนั้นทิ้งเจ้าออดี้ไปแต่เพราะต้องทำใจจากอาการอกหักจึงไม่อยากเข้าไปข้องเกี่ยวกับเขาอีก
“มันก็คิดถึงมุกล่ะมั้ง ไม่ได้เจอแม่ตั้งสองปีแน่ะ”
“มันคงลืมมุกไปแล้ว”
“ไม่…”
“…”
“พี่กับออดี้ไม่เคยลืมมุกเลย”
- ผู้เขียน
