“ไม่ถนอมน้ำใจกันเลยนะ ฉันแค่เห็นเธอเดินเล่นเหงา ๆ เลยพามานั่งเล่นที่ไร่ก็เท่านั้น” อคินว่า ชอบใจในคำถามเธอเหลือเกิน
“ลักพามานั่งเล่นน่ะเหรอคะ” เหมยย้อนถามเสียงขุ่น
“ถ้าชวนมาเธอจะมาเหรอ” ชายหนุ่มยอกย้อน
“เหมยไม่มีเรื่องจะคุยค่ะ นี่ก็ค่ำแล้วคงไม่เหมาะถ้าจะมานั่งคุยกับคนแปลกหน้า” เธอบอกตามตรง แล้วหยัดร่างลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาว
“ฉันรู้ว่านิลกาฬหายไปไหน พาเธอไปเจอหมอนั่นได้นะ” ขณะที่สาวน้อยทำท่าจะหมุนตัวกลับ อคินจึงเอ่ยขึ้น ทำให้เหมยชะงักไป
“คุณโกหก” เธอตัดบท แววตาไหวระริกที่ปิดบังอะไรไม่ได้นั้น บ่งบอกได้ว่าเธอไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่เธอแค่ไม่ไว้ใจเขา
“ช่วงนี้นิลกาฬดูร้อนรน เจ็บปวดตามร่างกายบ่อย ๆ ใช่ไหม ยิ่งเวลาอยู่ใกล้เธอด้วยแล้ว หมอนั่นจะดูทรมานเป็นพิเศษ” เมื่อสาวน้อยทำราวไม่สนใจกัน อคินจึงเอ่ยมากขึ้น และมันสามารถเรียกร้องความสนใจจากเธอได้เป็นอย่างดี
“พูดสิ่งที่คุณรู้มาสิคะ คุณรู้เรื่องขอ
