ตอนที่ 3 ความอดทนครั้งสุดท้าย
1644 คำ
ตอนที่ 3
ความอดทนครั้งสุดท้าย
“ฝัน ฝัน!” สาวน้อยหน้าใสเรียกเด็กสาวผมยาวที่เอาแต่หันไปมองอีกฝั่งของถนน
“ว่า”
“กลับบ้านกัน เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ฝันรู้สึกแปลกๆ รู้สึกเหมือนมีคนคอยตาม”
“อย่าบอกนะว่าเป็นเจ้าหนี้”
“ฝันก็กลัว”
“งั้นเดี๋ยวพริมเดินไปส่งที่ป้ายรถเมล์นะ”
“ไม่ได้ พริมก็อันตรายเหมือนกัน”
“ไม่ต้องเถียงกัน มาขึ้นรถ เดี๋ยวผมขับไปส่ง” พนักงานหนุ่มรุ่นน้องขับรถมอเตอร์ไซค์มาจอดต่อหน้าพวกเธอ
สองสาวทำงานเสริมเป็นพนักงานในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งซึ่งพวกเธอทำมาตั้งแต่สมัยอยู่มอปลายจนตอนนี้อยู่ปีหนึ่งแล้วพวกเธอก็ยังได้ทำต่อเพราะทั้งสองทำงานดี ทำงานเร็วแล้วก็ไม่อู้งานเหมือนคนส่วนใหญ่ในร้าน เลยยังพอได้ไปต่อแม้เวลาเข้างานจะน้อยลง
พอไปถึงบ้านพาฝันยังรู้สึกแปลก ๆ เธอหันซ้ายหันขวาแล้วก็เห็นรถเก๋งคันหรูสีดำสนิทจอดอยู่ไกลๆ พาฝันไม่แน่ใจว่ามันตามเธอมาหรือว่าแค่บังเอิญ ว่าแล้วเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันทีเพราะก็กลัวจะมีคนลงมาจากรถแล้วลากเธอไปเหมือนในข่าว
“กลับบ้านดึก ทุกวันเลยนะ ยัยฝัน” เสียงแม่เลี้ยงของพาฝันดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน “ฝันลูกกินข้าวมาหรือยัง มากินไหม” บิดาของเธอเอ่ยขึ้นตามหลังแม่เลี้ยง
“เรียบร้อยแล้วค่ะพ่อ ฝันขอตัวไปอาบน้ำทำการบ้านก่อนนะคะ”
“จ้ะลูก”
พาฝันรีบลากสังขารไปจากตรงนั้นเพราะไม่อยากฟังแม่เลี้ยงค่อนขอด คำพูดของแม่เลี้ยงมันเหมือนมีดที่คอยเชือดเฉือนทำให้เธอเจ็บปวดทุกครั้งที่แม่เลี้ยงพ่นอะไรออกมา
เธอกำลังหัด
หัดจะไม่ใส่ใจคำพูดร้ายๆ ของคนใจร้าย แต่เวลาเหนื่อยทีไรก็ทำไม่ได้ทุกที พาฝันหอบร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าไปที่ห้อง เธอง่วงแสนง่วง แต่ก็ต้องอาบน้ำก่อนเพราะเนื้อตัวเหม็นมาก ไหนจะงานมากมายที่สุมอยู่ เธอเหนื่อยมาก มากจนแทบระเบิด
เด็กสาวเดินมาหยุดที่หน้าห้องก่อนจะเสียบกุญแจเข้าไปทว่าก็พบว่าห้องไม่ได้ล็อก เธอชะงักสงสัยว่าเธอลืมล็อกเองหรือมีคนเข้าไป ว่าแล้วเธอก็ไขเข้าไปดูทันที
“พี่ภัทร!!! พี่มาทำอะไรในห้องของฝัน” พาฝันตะโกนลั่นบ้านเมื่อเห็นชายร่างสูงผอมแห้งนอนอยู่บนเตียงของเธออย่างถือวิสาสะ
“พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
“พี่เข้ามาได้ยังไง” พาฝันไม่ฟังเธอแค่อยากรู้ว่าเขามีกุญแจห้องเธอได้อย่างไร
“อะไรกันเนี่ย เสียงดังไปเจ็ดบ้านแปดบ้าน” เสียงแม่เลี้ยงดังขึ้น เสียงของพาฝันดังไปจนถึงชั้นล่างทำให้แม่เลี้ยงกับพ่อรีบขึ้นมาดู
“พี่ภัทรเข้ามาในห้องฝันโดยไม่ได้รับอนุญาต”
“เป็นบ้าอะไรเรื่องแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่” น้องสาวต่างแม่ตะคอกเธอ
“เรื่องแค่นี้เหรอ? นี่มันพื้นที่ส่วนตัวของฉันนะ” ความอดทนของพาฝันขาดผึงเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกสามแม่ลูกละเมิดความเป็นส่วนตัว
“กระแดะ” แม่เลี้ยงโพล่งขึ้น พาฝันที่ได้ยินแบบนั้นก็น้ำตาแตกเพราะเหลืออด
“พ่อ!” เธอร้องหาบิดาอย่างขอความช่วยเหลือ
“พอได้แล้ว ภัทรออกไปจากห้องน้องเดี๋ยวนี้”
“อะไรกัน ผมแค่มีเรื่องอยากคุยกับฝัน”
“ออกไป”
“ออกมาตาภัทร อย่าไปยุ่งกับว่าที่คุณหมอใหญ่เลย” แม่เลี้ยงมิวายค่อนขอดพาฝันจนวินาทีสุดท้าย
พาฝันกำมือแน่นอย่างข่มอารมณ์ นับครั้งไม่ถ้วนที่เธอถูกสามแม่ลูกข่มเหงรังแกและพูดจาทำร้ายจิตใจ สามแม่ลูกยิ้มเยาะพาฝันก่อนจะพากันลงไปที่ชั้นล่าง ทันทีที่แยกตัวออกมา พิชชาน้องสาวของภัทรก็ลากเขาไปคุยในครัวทันที
“พี่เข้าไปในห้องยัยนั่นทำไม” พิชชาถลึงตาใส่พี่ชาย
“อย่าบอกนะว่าพี่คิดพิศวาสมัน”
“จะบ้าเหรอ ใครจะไปคิดสั้นแบบนั้น”
“แล้วเข้าไปทำไม”
“ฉันก็ไปจะคุยกับมันไง”
“คุย? เรื่องอะไร!”
“….”
“ว่าไงพี่ภัทร มันเรื่องอะไร!”
“….ก็เรื่องนั่นแหละ ไอ้เหี้ยคาร์เตอร์นั่น มันไม่เอาแก”
“….อะไรนะ!!!!”
“มันตาต่ำมาก” ภัทรรีบเสริมเมื่อเห็นหน้าน้องสาวที่กำลังเดือดดาลสุดๆ
“มันจะเอายัยฝัน”
“อะไรนะ!!! อีหน้าจืดนั่นมีดีกว่าพิชตรงไหน”
“ก็ใช่ไง แกทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่กว่ายันฝันเยอะ ยัยนั่นผอมอย่างกับไม้เสียบผี” ภัทรรีบพูดเอาใจน้องสาวแม้ความจริงเขาจะแอบชื่นชมความสวยน่ารักของลูกติดพ่อเลี้ยงไม่น้อย
เมื่อได้ยินว่าตนเองดีกว่ายัยพาฝัน พิชชาก็อ่อนลง
“แล้วเนี่ยจะทำไงต่อ”
“ฉันต้องหาเงินให้ได้ห้าหมื่นภายในสิบวัน”
“สิบวัน! จะไปเอาจากที่ไหน”
“ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ ให้เหี้ยคาร์เตอร์นั่นมันให้เวลาฉันไปหาเงินค่าดอกเบี้ยแลกกับพายัยฝันไปประเคนให้มัน”
“บ้า!!!! ยัยนั่นคงยอมหรอก มึงเนี่ยนะ หาแต่เรื่อง”
“มึงอย่าเพิ่งด่ากู มึงคิดหาทางช่วยกูก่อน”
“กูไม่รู้ ทั้งตัวกูมีไม่ถึงหมื่น”
“แล้วไอ้พ่อเลี้ยงล่ะ”
“กูไม่รู้ ถึงมีมันก็ไม่ให้ มันเก็บไว้ส่งว่าที่คุณหมอคนเก่งนู่น”
.
.
“ฝันลูก ลูกเป็นยังไงบ้าง”
“พ่อ” พาฝันร้องไห้ออกมา “เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ เราไปอยู่กันสองคนพ่อลูกนะ”
“พ่อทิ้งแม่ไปไม่ได้หรอก”
“เขาไม่ใช่แม่ฝัน”
“ตอนที่พ่อดิ่งที่สุดเขาฉุดพ่อขึ้นมา”
“พ่อ!”
“ฝันอดทนหน่อยนะลูก จนกว่าจะเรียนจบ เมื่อฝันมีงานดีๆ ค่อยย้ายออก ย้ายออกตอนนี้ค่าใช้จ่ายเราเยอะมาก พ่อคงไม่มีเงินให้ฝันไปอยู่หอ”
“…”
ทำไมพาฝันจะไม่รู้ว่าพ่อมีค่าใช้จ่ายเยอะ ไม่งั้นเธอจะออกไปหางานพิเศษทำเหรอ ไหนจะค่าเทอมของเธอ แล้วสองพี่น้องนั่นอีก
“พ่อ ฝันขอล่ะ ฝันขอไปอยู่ที่ร้านได้ไหม”
พ่อของพาฝันเช่าตึกแถวสามชั้นเปิดร้านซ่อมโทรศัพท์ คอมพิวเตอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้า ชั้นสามพ่อทำเป็นที่พัก วันไหนที่งานเยอะจนเลิกดึกพ่อก็จะค้างที่นั่น
“ลูกตัวคนเดียวมันอันตรายมากนะ”
“แต่ฝันไม่ไหวแล้วพ่อ พ่อก็เห็นว่าฝันโดนอะไรบ้าง”
พาฝันอ้อนวอนพ่อ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอขอร้องพ่อ สามแม่ลูกนั่นรังแกเธอสารพัด ใช้งานเธอราวกับเป็นคนใช้
“นะพ่อ ฝันขอร้อง” พาฝันไหว้อ้อนวอนบิดา ตอนนี้เธอแค่อยากหนีไปให้ไกลจากที่นี่ พอกันที! เธอทนมานานแล้ว
“งั้นฝันไปเก็บของ เอาเท่าที่จำเป็น เดี๋ยวคืนนี้พ่อจะไปนอนเป็นเพื่อน พรุ่งนี้ค่อยขยับขยาย”
เมื่อได้ยินแบบนั้นพาฝันก็รีบเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า แล้วก็พากันออกลงไปที่ชั้นหนึ่ง
“นั่นจะไปไหนกัน”
“เอ่อ คือว่า พี่จะพาฝันไปอยู่ที่ร้าน”
“เฮอะ ไปได้ก็ดี อึดอัดจะแย่” ลูกสาวของแม่เลี้ยงโพล่งขึ้น
“คุณแน่ใจแล้วเหรอที่จะให้ลูกสาวไปอยู่นั่น เดี๋ยวก็ถูกคนลากไปขมขื่นหรอก”
“คุณโส ทำไมพูดแบบนี้” บิดาเสียงอ่อนเมื่อได้ยินคำร้ายกาจแบบนั้น
“ไปแล้วก็ไปลับ อย่ากลับมานะ” ทว่าโสภาหาได้แคร์ไม่่
“ไปเถอะฝัน” ว่าแล้วบิดาของพาฝันก็รีบจูงมือเธอออกมา เขาเดินพาเธอออกไป พาฝันเดินน้ำตาไหลไปตลอดทาง ทั้งสองเดินผ่านรถเก๋งคันหรูที่จอดอยู่แถวนั้น พาฝันเอาแต่ร้องไห้จนลืมสังเกตว่าเป็นรถคันเดียวกับที่ตามเธอมา
สองพ่อลูกเดินไปท่ามกลางความเงียบก่อนจะมาหยุดที่หน้าร้านบิดาของเธอ พ่อของเธอไขแม่กุญแจแล้วเปิดประตูเหล็กม้วนขึ้นจากนั้นก็พาลูกสาวเข้าไปในร้าน
“พ่อขอโทษนะลูก ที่ทำให้ลูกเดือดร้อน”
“พ่อ ทำไมพ่อถึงไม่เลิกกับน้าโส”
“น้าโส แกรักพ่อมากนะลูก”
“แต่เขาเกลียดฝัน”
“เขาอาจจะแค่เครียดน่ะลูก”
“….พ่อ เราไปตามหาแม่กันเถอะ”
“…..ลูกจะไปตามหาทำไม เขาทิ้งพวกเราไปลูกจำไม่ได้เหรอ”
“พอแล้วฝัน เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว” พ่อของเธอตัดบท เขาเองก็เจ็บปวดไม่น้อยที่เมียสุดที่รักทิ้งไป
“ไปอาบน้ำเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้า” ว่าแล้วบิดาของเธอก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสามเพื่อเตรียมที่หลับที่นอนให้ลูกสาวก่อนที่ตัวเขาจะลงมานอนที่ห้องเล็กๆ บนชั้นสอง
พาฝันถอนหายใจก่อนจะไปอาบน้ำ ต่อให้เธอง่วงตาแทบปิด เหนื่อยล้าสายตัวแทบขาดก็ยังนอนไม่ได้เพราะมีรายงานที่ต้องส่งอาจารย์พรุ่งนี้เช้า
สาวน้อยปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอคิดถึงชีวิตตอนที่มีแม่อยู่ ครอบครัวของเธอมีความสุขมาก ตอนที่พาฝันบอกแม่ว่าอยากเป็นหมอ แม่มีความสุขมากและแม่ก็ทำทุกอย่างเพื่อสนับสนุนเธอ วันนี้เธอได้เรียนหมอแต่ไม่มีแม่อยู่ แถมยังต้องมาทนอยู่กับสามแม่ลูกนั่นอีก
พาฝันปล่อยให้ตนเองร้องไห้ ร้องไห้พอเพราะต่อไปนี้เธอจะเข้มแข็งกว่านี้และจะไม่มีน้ำตาอีก
- ผู้เขียน
