“อะไรกันคะเนี่ย เหล่าผู้ดีทั้งหลาย ทำร้ายเด็กๆ แบบนี้ได้ยังไง… ไอ้ที่ทำการกุศลใจบุญทั้งหลายนั่นไม่ได้ทำให้จิตใจใสสว่างขึ้นเลยเหรอคะ”
ผู้หญิงที่คาร์เตอร์เรียกว่าแม่พูดทั้งรอยยิ้ม เมื่อเธอหันไปสบตากับคนในงาน ก็ไม่มีใครกล้าสบตาคู่แกร่งนั้นกลับ
“คุณแพร คุณมาได้ยังไง?” พ่อของคาร์เตอร์เสียงอ่อนเมื่อพูดกับเธอ
“คุณทำฉันผิดหวังรู้ไหมคะ!” แพรนวลเดินเข้าไปหาชายวัยกลางคนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่
“คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ คุณกำลังทำร้ายลูกชายของฉันเหรอคะ?”
“คุณแพร! คือว่า...” เขาอึกอัก
“พอกันทีค่ะ! ฉันให้โอกาสคุณมามากพอแล้ว ลูกชายที่แสนดีของฉันขอมาอยู่กับคุณเพราะกลัวว่าคุณจะโดดเดี่ยวและเสียใจ แต่ดูคุณทำสิ คุณทำแบบนี้ได้ยังไงคะ” น้ำเสียงของแพรนวลเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“คุณเห็นหน้าเด็กๆ ไหมคะ ดูสิ พวกเขาเจ็บปวดแค่ไหน หนึ่งในนั้นคือลูกชายของคุณนะคะ คุณปล่อยให้พวกผู้ดีจอมปลอมพวกนี้มาหัวเราะเยาะลูกคุณได้ยังไง”
