"ไอ้ปราณ นี่เอ็งปล่อยให้คนบ้าตากฝนเปียกๆ เข้าบ้านข้าได้ไงวะ" ไม่พูดเปล่ายังถือไม้ตะพดหมายจะยกมันขึ้นตีหัวคนบ้าที่ว่านั่นอีกต่างหาก
"คนบ้าที่ไหนนี่ไฟเองป๊า.." เขารู้ว่าพ่อแค่แกล้งแซวเล่น แต่เขาไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วยในวันนี้
"อ้าวไอ้ลูกชาย ไม่เจอกันเป็นปีทำไมไม่ตัดผมบ้างล่ะเฮ้ย! ทำไมดูโทรมไม่เป็นคนขนาดนี้ นี่แม่เอ็งสนใจเอ็งบ้างไหมทำไมปล่อยให้ลูกชายคนเดียวของป๊าเป็นแบบนี้" สายตาฝ้าฟางของผู้เป็นพ่อมองตัวเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มชราวัยสั่นหัวให้อย่างเอือมระอา แต่ตอนนี้คิดว่าเขาจะแคร์สายตาใครอย่างนั้นเหรอ?
ไม่แน่นอน เขาโดนมองแบบนี้มาเป็นร้อยครั้งแล้วมั้ง
"ป๊าอย่ายุ่งเรื่องของผมดิ" ว่าแล้วก็รีบสาวเท้าเข้าไปยังห้องรับแขก แทนที่จะขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบน แต่ตอนนี้สภาพเขาไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งนั้น มันเหมือนแรงที่มีหายไปหมดเลย...
หัวใจหน่วงเป็นพักๆ ได้แต่ทิ้งตัวเองลงไปนอนแผ่บนโซฟาตัว
