ครืดดด~ ครืดดดด~
เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะข้างโคมไฟ สั่นระรัวอยู่หลายต่อหลายครั้ง ทำคนตัวเล็กที่นอนซุกตัวอยู่กับผ้าห่มผืนใหญ่ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น ความรู้สึกหงุดหงิดแล่นขึ้นมาทำเธอนอนแทบไม่ได้ จึงจำเป็นต้องคว้ามันโดยที่ดวงตายังคงปิดสนิทอยู่
"ฮัลโหล" คนตัวเล็กกดรับก่อนจะแนบมันลงกับใบหู
ร่างกายรับรู้ได้ถึงไอร้อนของใครบางคนที่นอนกอดรัดเธอเอาไว้ด้วยสองแขน ลมหายใจอุ่นร้อนปัดเป่าท้ายทอยของเธอจนขนลุกซู่ไปหมด แต่คนที่ทำให้เธอต้องขนลุกเสียยิ่งกว่าคือบุคคลในโทรศัพท์...
"ตัวเล็กตะวันโด่ขนาดนี้ ยังไม่ตื่นอีกหรือไง" เสียงนุ่มทุ้มของปลายสายดังเข้ามา ทำเธอชะงักไปด้วยน้ำเสียงอันคุ้นเคยที่มาพร้อมกับสรรพนามที่เรียกเธอแบบเฉพาะมีเพียงคนเดียว
'พี่อัน' หรือ พี่ชายคนเดียวของเธอที่อายุห่างกันถึง 6 ปี ตอนนี้พี่อันเป็นข้าราชการครูอยู่ต่างจังหวัด เธอกับพี่ชายไม่ได้เจอกันเกือบครึ่งปีน่าจะได้ อย่าพูดว่าเธอ
