"โทรศัพท์เป็นบ้าอะไรเนี่ย!"
คนตัวเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่บนโซฟาภายในบ้านพักหลังใหญ่ เพราะโทรศัพท์ที่คิดว่าแบตฯ หมดเมื่อตอนเช้า เธอเอามันมาชาร์จจนหลับไปหนึ่งตื่นมันก็ยังเปิดไม่ติด
"บ่นไรของเราตั้งนานสองนาน" พี่ชายที่กำลังนั่งทำงานอยู่ไม่ไกลเมื่อเห็นเธอเอาแต่เขย่าโทรศัพท์จึงเอ่ยปากถามอย่างสงสัย
"โทรศัพท์ของปิ่นมันเปิดไม่ติดอะ ไม่รู้เป็นอะไร" ไม่พูดเปล่ายังโชว์หน้าจอโทรศัพท์ที่แตกร้าวไปทั่วให้พี่ชายดู
"โห หน้าจอแตกยับขนาดนั้นมันเปิดติดอีกก็ถือว่าอะเมซิงละ" พี่อันกลั้วหัวเราะในลำคอให้เธอ จนคนตัวเล็กได้แต่ทำหน้ายุ่งตอบกลับไป
เธอก็ไม่คิดว่ามันจะพังนี่นา เพราะมันยังโทรออกหรือส่งไลน์ไปหาพี่อันเมื่อตอนเช้าได้อยู่เลย แต่ตอนนี้กลับเปิดไม่ติดขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"แต่เมื่อเช้าปิ่นยังโทรหาพี่ได้อยู่เลยนะ แต่ตอนนี้มันเปิดไม่ติดเลยอะ" เธอบ่นหน้ายุ่งพยายามกดเปิดที่ปุ่มด้านข้างซ้ำๆ หวังว่ามันจะเปิดติ
