“พี่วิล!” ธมนตกใจที่เห็นรอยช้ำบนหลังมือและท่อนแขน และเมื่อมองใบหน้าเขาดีๆ หน้าเขาดูซีดเซียวมาก ตอนแรกเธอก็สงสัยอยู่แล้วว่าเขาผอมลงหรือเปล่าซึ่งเขาผอมลงจริงๆ ด้วย “เกิดอะไรขึ้นคะ?”
“พี่แค่ไม่สบายนิดหน่อย”
“นิดหน่อยหรือคะ พี่แน่ใจนะคะ” วิลพยักหน้าและเงียบลง ตอนนี้เขาก็หลุดจากขั้นโคม่าแล้ว ก็คงไม่เป็นหรอกมั้งที่จะบอกให้เธอรู้ เพราะจากเท่าที่สกายรายงานมาธมนไม่อยากอยู่ที่นี่เลย ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจแต่แรกแล้วที่จะให้เธออยู่ที่นี่นานหลายวันแบบนี้
“ตอนนี้พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ยังต้องพักฟื้นต่ออีกสักหน่อย”
“พี่เป็นโรคร้ายหรือคะ” ธมนย้ำถาม วิลเลิกคิ้วและซ่อนรอยยิ้มร้ายไว้ ไหนๆ เธอก็เปิดทางซะขนาดนี้ไม่ลองเดินเข้าไปก็น่าเสียดายอยู่ วิลจึงพยักหน้าแสดงสีหน้าเศร้าสลดในทันที
“พี่ไม่กล้าบอกมน พี่กลัวว่าถ้ามนรู้จะทิ้งพี่ไป”
“พี่เป็นอะไรกันแน่คะ”
“มนจะทิ้งพี่ไปหรือเปล่า”
“ไม่มีทางค่ะ พี่บอกมนเถ
