ปึก รัฐถูกวิลต่อยหน้าเพียงครั้งเดียว รัฐก็เซถลาไปชนกับเก้าอี้ที่ถูกจัดวางเรียบร้อยล้มละเนละนาด “วิล!” เอกรินทร์เข้าชาร์ทตัววิลไว้ เมื่อรู้จักเพื่อนดีว่าจะต้องเข้าไปกระชากรัฐขึ้นมาและทำร้ายรัฐอีกแน่ๆ เพราะตอนนี้วิลไม่ต่างกับคนกึ่งเสียสติเลย
ธมนโกรธและไม่พอใจการกระทำของวิลอย่างมาก เธอขยับเข้าไปพยุงรัฐต่อหน้าต่อตาวิล “คนที่คุณอยากทำร้ายเป็นฉันไม่ใช่เหรอคะ” ธมนเดินเข้าไปใกล้วิลที่ถูกเอกรินทร์ล็อคไว้ “เอาสิค่ะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้มันยังไม่เพียงพอสาแก่ใจคุณ...” พรึ่บ! ธมนคว้ามือวิลและจะเอามาฟาดหน้าเธอ วิลอึ้ง! แต่ก็ยั้งดึงมือไว้ เอกรินทร์ถอยออกมาปล่อยให้ธมนและวิลเผชิญหน้ากันเอง
“มน ก็รู้ว่ามันไม่ใช่”
“ไปซะ เราสองคนจบกันเท่านี้ ต่อจากนี้เราสองคนไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน” วิลขบกรามแน่นอดกลั้นความเจ็บปวดไว้
“ไม่มีทาง” เสียงปฎิเสธมั่นคงชัดเจน แต่ธมนกลับไม่ยินดีในคำตอบนี้
“ได้
