“นาย!” แต่จู่ๆ สกายที่เฝ้ามองติดตามวิลตลอดวิ่งเข้ามาพยุงวิล
“ไม่เป็นไร” วิลบอกกับสกาย และเมื่อลุกขึ้นยืนได้เขาก็ยังก้าวต่อ เพื่อจะไปหาธมนด้วยความเป็นห่วง รัฐก็เข้ามาขวางอีกครั้ง ความสูงของสองคนแทบจะเท่ากันรูปร่างก็พอๆ กัน วิลหันมาและจับจ้องเข้าไปในดวงตาของรัฐไม่มีความเกรงกลัวใดๆ ซึ่งรัฐก็ไม่ต่างกัน
ป้าอิ่มกลัวว่าจะเกิดเรื่องชกต่อยกันอีก ในขณะที่ยังคงดูแลร่างบอบบางที่ยังไม่ได้สติ “คุณรัฐให้คุณวิลเข้ามาเถอะค่ะ เธอก็แค่เป็นห่วงคุณหนู...” วิลยังคงนิ่ง แต่เขาได้ยินที่ป้าอิ่มเอ่ย แต่เมื่อฟังต่อหัวใจที่ยังไม่ทันพองโตก็เหี่ยวแห้ทันที “ให้แกได้เห็นสักแป็บว่าคุณหนูไม่เป็นอะไรเดี๋ยวแกก็ไม่วุ่นวายแล้วค่ะ” รัฐเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ยอมเปิดทาง
ธมนนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาตัวยาวใบหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ เนื่องจากเธอสวมกระโปรงแม้จะยาว แต่รัฐก็ยังถอดเสื้อสูทคลุมให้เธออีกชั้น วิลคุกเข่าลงตรงหน้าเป็นระยะที่ใกล้ที่ส
