“บางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้มั้งคะในตอนนั้น อาจจะเป็นแค่มโนธรรมในใจก็ได้ เห็นคนกำลังลำบากและตอนนั้นก็มีแค่เขาคนเดียวที่สามารถช่วยได้ เป็นใครก็ต้องช่วย”
“ครับ ผมอิจฉาเขาจัง เพราะถ้าเป็นผม ผมก็จะต้องช่วยคุณมนแน่นอน แต่ให้ทำไงละครับในเมื่อพระเจ้าได้มอบคุณให้กับเขาแต่เพียงผู้เดียว โอกาสแบบนั้นจึงเป็นเขาเท่านั้น” ธมนนิ่งไปเธอไม่รู้จะเอ่ยคำใดได้อีก เธอควรทบทวนเรื่องราวระหว่างเขากับเธออีกครั้งแล้วสินะ
“มนขอแก้นิดหนึ่งนะคะ ถ้าวันนั้นเป็นคุณรัฐ มนคงไม่มีทางโดดทะเลเด็ดขาดค่ะ...” รัฐยิ้มออกมาเล็กน้อย “เรากลับกันเถอะนะคะ” รัฐพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าธมนคงตัดสินใจบางอย่างไปแล้ว
เสียงเครื่องยนต์เรือเร็วที่กำลังแล่นบนผืนท้องทะเล ไม่สามารถกลบเสียงคำบอกเล่าของเพื่อนรักที่นำข่าวร้ายมาให้เขาได้รับรู้จนต้องแบกร่างที่ป่วยแสนสาหัสฝ่าทั้งลมและแสงแดดที่สามารถคร่าชีวิตเขาไปได้ทุกเมื่อ ‘นายรัฐกำ
