“แกจะปล่อยมั้ย” วิลพูดพร้อมสับไกปืนกระชับความตึงเครียดมากขึ้น
“พี่วิลอย่านะคะ!” ธมนน้ำตาไหลอาบแก้ว แต่ก็ขยับอะไรไม่ได้เลย แม้เธอจะอยู่ตรงกลาง แต่ก็ไม่สามารถขวางทางปืนของวิลได้ ระยะแค่นี้เขาไม่พลาดเป้าแน่ๆ วิลยิ้มเยาะและเบนสายตาหันมามองธมน
“มน เธอกลัวว่ามันจะตายหรือกลัวว่าพี่จะเป็นฆาตกร”
“พี่วิล อย่าทำอะไรบ้าๆนะคะ”
“ทำไมไม่ตอบละ”
“พี่วิลมนรักพี่วิลนะคะ” หึหึหึ คำรักที่ออกมาในสถานการณ์แบบนี้ ทำให้วิลยิ้มเยาะขบขัน คำที่เขารอคอยมานานแสนนานแต่ทำไมพอได้ยินแล้วมันกลับทำให้เจ็บปวด
“ความรักของเธอเป็นแบบไหนกัน เธอบอกรักพี่ เพราะพี่กำลังจะฆ่าผู้ชายที่เธอจะแต่งงานด้วย”
“ไม่ใช่นะคะพี่วิลเข้าใจผิดแล้วนะคะ” ดวงตาแดงก่ำของวิลเริ่มมีหยดน้ำไหลออกมา ทำไมเขาเจ็บปวดได้มากขนาดนี้ หัวใจกำลังบีบอัดตัวเองจนเขาหายใจแทบไม่ออก
“งั้นบอกมาสิว่าอะไรที่เธอกำลังกลัวในตอนนี้” ธมนสูดลมหายใจ สิ่งที่เธอพูดออกไปล้วนแ
