“เก็บไว้ที่ไหนเหรอ”
“ตู้แช่แข็งที่โรงปั่นไฟ” ธมนพยักหน้าเข้าใจ และเธอก็ต้องไม่ทำให้อาหารมื้อนี้ต้องเสียของ เพราะดูแล้วที่นี่น่าจะใช้ชีวิตลำบากไม่น้อยไฟฟ้าจำกัดน้ำจืดก็คงด้วยละมั้ง
“ขาคุณเป็นอะไรครับ”
“มีแผลนิดหน่อย” ธมนตอบกลับอย่างไม่สนใจ และลงมือกินสปาเก็ตตี้ซอสแดงทันที คำแรกที่เข้าปาก เธอก็รู้ว่าตัวเองหิวมาก คำต่อๆ มาก็ตามมาทันที
“ผมมียาคุณควรทานกันไว้ก่อนนะครับ เพราะตอนนี้เท้าคุณบวมแล้ว”
อื้ม ธมนขานรับในคออย่างว่าง่าย เธอก็ไม่รู้ว่าเอาความมั่นใจมากจากไหนว่า วิลต้องมาพาเธอกลับพรุ่งนี้มะรืนนี้แน่ๆ เพราะที่แบบนี้เขาต้องไม่ให้เธอมาอยู่นานหรอก สำหรับผู้ชายก็คงไม่เป็นไร แต่สำหรับ ผู้หญิงถือว่าลำบากไม่น้อย ไม่มีน้ำไม่มีไฟฟ้า เฮ้ยยยย!! ไม่ต่างกับการติดเกาะเลย
ธมนได้แต่นั่งทอดมองฟ้าและทะเลวันแล้ววันเล่า เธออยู่ที่นี่โดยไม่สร้างปัญหาใดๆ วันนี้ก็เข้าวันที่ห้าแล้วที่วิลไม่ติดต่อกลับมาเลย คน
