อชิระเข็นรถเข็นเดินตามขนมหวานไปเรื่อยๆ มองดูหญิงสาวหยิบนั่นจับนี่ใส่รถก็เพลินดีเหมือนกัน เพลินจนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอยิ้มออกมา มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ขนมหวานหันกลับมามองและชะโงกหน้าเข้ามาใกล้จนเขาตกใจผงะไปด้านหลัง
“อะไรของเธอเนี่ย เข้ามาใกล้อะไรนักหนา”
“ก็เห็นยืนยิ้มเหมือนคนบ้า ก็เลยสงสัย เป็นอะไร ทำไมยิ้ม”
“แล้วฉันต้องหัวเราะหรือร้องไห้หรือไงล่ะ” เมื่อถูกจับได้ก็แถออกไปจนรู้สึกว่าแสบที่สีข้าง ไม่น่าเลยเรา ไม่น่าเผลอเลยจริงๆ
“ก็จะไปรู้เหรอ ว่าแต่คุณอยากได้อะไรเพิ่มไหม ถ้าไม่ เราไปคิดเงินกันเถอะ เดินมากๆ ฉัน
ปวดขาชะมัด”
“เธอหน้าจะเมื่อยปากมากกว่าปวดขานะ เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้เธอพูดมากชะมัด ฉันแค่ฟังยังรู้สึกเมื่อยแทนเลย” ขนมหวานไม่เอ่ยอะไรกลับ เดินไปยังโซนขนมปังเพื่อใช้สำหรับทำแซนด์วิชวันพรุ่งนี้
วันนี้จากที่เธอทำไปทั้งหมดสี่สิบชิ้น เธอได้กำไรเกือบสามร้อยบาท ไม่อยากจะคิดเลยหากร้านกาแฟทั้ง
