สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้ขนมหวานรู้ว่า เธอไม่ควรนำพาความซวยมาสู่คนอื่นอีก ไม่ควรทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะการยื่นมือเข้ามาช่วยเธออีก วันนี้ก่อนมามหาวิทยาลัยเธอได้เข้าไปคุยกับร้านกาแฟทั้งสองร้าน ว่านับจากวันนี้ไปเธอคงไม่สะดวกทำขนมมาฝากขายอีกแล้ว เธอไม่อยากผิดคำพูดมากไปกว่านี้ เธอไม่รู้ว่าอชิระจะอาละวาดจนขนมเละเหมือนวันนี้ไหม
“ขนมแกโอเคไหมวะ หน้าแกไม่ค่อยดีเลย กลับไปพักที่บ้านไหม” ใบบัวจับมือเพื่อนมาบีบเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของขนมหวาน ใบหน้าของหญิงสาวนั้นซีดขาวไม่มีเลือดฝาดแต่อย่างใด คิ้วก็ขมวดเข้าหากันเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา
“โอเคสิ บัวเรื่องงานที่ฉันเคยขอร้องแกให้รับงานให้ แกไม่ต้องรับแล้วนะ”
“ทำไมล่ะ ท่านอธิการว่าแกเหรอ”
“ไม่หรอก ฉันแค่กลัวจะทำให้แกเดือดร้อนเหมือนที่ทำให้เวลเดือดร้อนน่ะ เขาคงตามไปราวีฉันถึงงานแน่ๆ ถ้ารู้ว่าฉันรับงานพวกนั้น ฉันไม่อ
