พี่ชายสุดที่ร้าย

เช้าที่แสนวาบหวาม1

แสงตะวันสาดส่องผ่านเข้ามาในห้องนอนตามรอยแยกของผ้าม่านสีทึบ ตกกระทบเข้าสู่ม่านตาของคนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงนอนขนาดคิงไซต์ ร่างสูงที่สวมเพียงกางเกงนอนขายาวขยับตัวพลิกไปมา ควานมือดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงไว้ แต่ได้เพียงครู่ก็ต้องรีบสลัดทิ้ง

เปลือกตาที่ปิดสนิทมีแพขนตาดำงอนดุจหญิงสาวเปิดขึ้น ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มรับกับคิ้วหนาดกดำเป็นทรงสวยลืมขึ้นมองเพดานห้อง นิ้วเรียวยาวดุจหญิงสาวยกขึ้นเสยผมสีน้ำตาลอ่อน เรียวปากหยักสีอมชมพูยกยิ้มเจ้าเล่ห์ แม้จะเพิ่งตื่นนอนทว่ากลับทำให้ชายหนุ่มดูดีและมีเสน่ห์ชวนมอง

ร่างสูงรีบยันตัวขึ้นนั่งและขยับตัวลงจากเตียงเดินออกจากห้องนอนของตัวเองโดยไม่ลืมจะคว้าแว่นตามาสวมใส่ ลงไปยังชั้นล่างของบ้าน โดยมีเพียงกางเกงนอนขายาวติดกายไปตัวเดียวเท่านั้น เผยมัดกล้ามเนื้อที่ได้มาจากการมีวินัยในการออกกำลัง

ร่างสูงยืนกอดอกพิงขอบประตูห้องครัว มองหญิงสาวรูปร่างบอบบางที่กำลังวุ่นอยู่หน้าเตาด้วยสายตาเย็นชาจนแทบจะเป็นน้ำแข็ง ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อย

ส่วนคนที่กำลังประกอบอาหารอยู่หน้าเตา ก็เหมือนจะรู้ว่าตัวเองกำลังถูกจับจ้อง จึงหมุนตัวกลับมาด้านหลัง และก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด อชิระยืนมองมาที่เธอจริงๆ ด้วย

"คุณอชิมีอะไรหรือเปล่าคะ ต้องการอะไรไหมคะ" ขนมหวานเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ยิ่งเห็นสีหน้าเรียบเฉยของอชิระ เธอก็ยิ่งหายใจหายคอไม่ทั่วท้อง

ความห่างเหินที่เขาสร้างเป็นระยะทางยาวไกลไม่รู้กี่ไมล์ทะเล ทำให้เธอไม่กล้าตีตัวสนิทชิดเชื้อ

คำว่า 'คนอื่น' ที่เขาพร่ำพูดใส่หน้าทุกครั้งที่เขาโมโห ไม่พอใจ หรือเวลาที่เธอทำอะไรขัดใจไม่ได้ดั่งใจ ทำให้เธอไม่กล้าแสดงออกมากไปกว่าการทำตัวเป็นคนอื่นดั่งเช่นเขาพูดตอกหน้า

แม้จะอาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน แต่กลับเหมือนอยู่กันคนละฝากฝั่งของน้ำทะเล และเหมือนจะยิ่งไกลออกไปทุกวันๆ และคงไม่มีวันได้กลับมาใกล้กันอย่างแน่นอน

"ทำไมไม่ขึ้นไปปลุกฉัน ลืมเหรอว่านี่คือหน้าที่ของเธอ" เสียงเข้มติดไปทางห้วนเอ่ยออกมา พลางเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว

ขนมหวานรีบก้มหน้ามองมือตัวเองที่ประสานกันอยู่ด้านหน้า เพื่อหลบสายตาคมแฝงความไม่พอใจเอาไว้ สายตาคมกริบดั่งมีดที่เชือดเฉือนเข้าไปในหัวใจของเธอทุกครั้งที่ได้สบสายตาคู่นี้

"ขนมเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุด ก็เลยคิดว่าคุณอชิคงอยากพักผ่อน ก็เลยไม่ได้ขึ้นไปปลุกค่ะ" คิ้วเข้มเลิกขึ้น เผยรอยยิ้มร้ายกาจออกมา คว้าข้อมือเล็กกระชากร่างบางเข้ามาหา จนขนมหวานเซเข้ามาปะทะอกแกร่ง เผลอยกมือขึ้นมายันแผงอกตามสัญชาตญาณ แต่สัมผัสได้เพียงชั่วครู่ก็อยากชักมือกลับ เพราะเหมือนมีกระแสไฟไหลผ่านมายังฝ่ามือบางที่วางอยู่บนแผ่นอกนั้น แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อเห็นสายตาดุของอีกคนที่มองมา

"ใครอนุญาตให้เธอคิดแทนฉัน ถ้าฉันไม่สั่ง สิ่งไหนที่เคยทำเธอก็ต้องทำ" แม้น้ำเสียงจะราบเรียบ เเต่แววตาที่มองมาแม้ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองขนมหวานก็รู้ว่าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"ค่ะ ต่อไปขนมจะไม่คิดเองเออเองแบบนี้อีก"

"รู้ตัวก็ดี อย่าทำตัวให้ฉันรำคาญเธอมากไปกว่านี้ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าฉันรำคาญเธอเมื่อไหร่ เธอจะต้องเจอกับอะไร" ขนมหวานลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ เมื่อหวนคิดไปถึงสิ่งที่อชิระลงโทษเธอเวลาที่เขาโมโหหรือไม่พอใจ

แทนที่เธอจะต่อต้านหรือขัดขืนต่อบทลงโทษนั้นแต่เธอกลับยินยอมพร้อมใจรับบทลงโทษที่เขามอบให้อย่างน่าไม่อาย

เมื่อเห็นคนตรงหน้าใบหน้าซับสีเรื่อขึ้นมา อชิระก็ยิ้มมุมปาก นั่นคงเพราะหญิงสาวกำลังคิดถึงบทลงโทษที่เขามอบให้อยู่สินะ นิ้วแกร่งจึงเชยคางมนขึ้นให้คนที่เอาแต่ก้มหน้าให้ขึ้นมาสบตากัน

"เธอทำให้ฉันอารมณ์เสียแต่เช้า อยากให้ฉันอารมณ์ดีไหม" ขนมหวานรีบพยักหน้ารับ ทำไมเธอจะไม่อยากให้เขาอารมณ์ดีล่ะ เพราะนั่นหมายถึงวันนี้ทั้งวันเธอไม่ต้องเผชิญหน้ากับอารมณ์ร้ายราวกับพายุของเขา

"ค่ะ"

"หึ! จูบฉันสิ ทำให้ฉันพอใจ และฉันจะตัดสินใจเอง ว่าฉันควรจะอารมณ์ดีหรืออารมณ์เสีย"

แม้จะเขินอายและกล้าๆ กลัวๆ ที่จะทำ ทว่าขนมหวานกลับไม่มีทางเลือกที่จะไม่ทำ เพราะเธอรู้ดีหากเธอไม่ทำตามข้อเสนอที่อชิระเอ่ยออกมา วันนี้ทั้งวันเธอคงรับโทษทัณฑ์ที่ชายหนุ่มลงโทษอย่างสาสม จนแทบคลานลงจากเตียงเป็นแน่

เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยดื้อดึงไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา และสิ่งที่เธอได้รับกลับมาคือความรัญจวนที่เขามอบให้อย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อย จนเธอถึงกับสลบคาอกเขาไปและวันต่อมาก็เป็นไข้ มิหนำซ้ำยังถูกเขาฉีดยาแก้ไข้ให้ตั้งหลายเข็ม

"ยืนนิ่งแบบนี้แสดงว่าไม่ทำ" พูดจบก็ปล่อยร่างบางออกห่าง ทว่าขนมหวานกลับยื่นมือคว้าท้ายทอยของอชิระไว้

ใบหน้าสวยโน้มเข้าหา พาริมฝีปากทาบทับลงบนเรียวปากหยัก ขบเม้มริมฝีปากบนและล่างของชายหนุ่มอย่างหยอกเย้าใจเย็น งัดวิชาความรู้ที่อชิระเป็นครูสอนออกมาใช้กับเขา ทำให้เขาพอใจ

ลิ้นเล็กที่ซุกซ่อนอยู่ในโพรงปากนุ่มออกมาทักทายกับเรียวปากหนา ชอนไชไปตามกรอบปากหยักสวยราวกับผู้หญิง บดจูบลงไปพร้อมทั้งสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่น ควานลิ้นหาเรียวลิ้นสากที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน เมื่อเจอสิ่งที่ตามหา ขนมหวานก็ใช้ลิ้นเกี่ยวตวัดรัดรึงลิ้นสากแนบแน่นดูดดื่ม

มอบความหวานและความเร่าร้อนให้ชายหนุ่มอย่างที่เขาต้องการและใจปรารถนา เรียวปากบางบดขยี้เร่าร้อนดูดดื่มผสมกับหยอกเย้า จนคนที่เป็นฝ่ายตั้งรับแทบจะคุมตัวเองไว้ไม่ไหว อยากบดขยี้ตอบกลับไปใจจะขาด ทว่าก็ต้องหักห้ามใจเพราะอยากทดสอบวิชาที่ได้สอนนักเรียนของตัวเองไป ว่าหญิงสาวนั้นทำตามที่เขาสอนได้ดีหรือไม่

อชิระปล่อยให้ขนมหวานมอบความรัญจวนให้ตัวเองจนพอใจและเริ่มจะทนไม่ไหว ชายหนุ่มจึงรั้งร่างบางเข้าแนบกาย มือหนาประคองใบหน้างามไว้ จากที่เป็นฝ่ายตั้งรับก็เปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกกลับบ้าง

ลิ้นร้ายปัดป่ายไปทั่วโพรงปากนุ่ม ดูดดึงลิ้นเล็กอย่างดูดดื่มเร่าร้อนแลเรียกร้องในเวลาเดียวกัน ไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความนุ่มนวล มีเพียงความต้องการระบายเพลิงปรารถนาเท่านั้น

บดจูบแนบแน่นจนขนมหวานรู้สึกเจ็บขึ้นมา แต่ในเวลาเดียวกันหญิงสาวก็วาบหวามและเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น จนปล่อยเสียงร้องครางออกมาเบาๆ เรียกความพอใจจากชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี อชิระจึงยอมผละริมฝีปากออก

"ฉันให้เธอทำให้ฉันพอใจไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมคนที่ครางถึงเป็นเธอ ไม่ใช่ฉัน" ขนมหวานมองสบสายตาเฉยชาของคนหน้านิ่งที่หยอกเย้าเธอออกมา ก็อยากจะกลั้นใจตายลงตรงนี้ อยากจะค้อนให้สักวงใหญ่ เธอรู้ว่าเขาแกล้งพูดให้เธออายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี และภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยของเขาคงกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่แน่ๆ

"ก็คุณอชิแกล้งขนม"

"คิดว่าฉันอยากเล่นกับเธอขนาดนั้นเลยหรือไง สำคัญตัวเองผิดไปไหมขนมหวาน ที่แปลว่าของกินเล่นฆ่าเวลาเมื่อหิว ขึ้นไปเตรียมน้ำให้ฉันอาบได้แล้ว" ขนมหวานมองหน้าคนที่เอาแต่พูดจาทำร้ายจิตใจเธอซ้ำด้วยความเจ็บปวด แววตาสั่นระริกน้ำตาไหลเอ่อขอบตา

ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมา พร้อมกับน้ำตาของความเสียใจที่ไหลออกมาเป็นทาง น้ำตาที่ไม่รู้ทำไมถึงไม่หมดไปจากเธอเสียที ทั้งๆ ที่เธอก็ร้องไห้แบบนี้มาเกือบสองปี และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะออกไปจากความเจ็บปวดเสียใจนี้