พายเรือไปหารัก

คอนโดของพาย   "อึก ฮือ... ฮื้อออออ..." เสียงร่ำไห้ของหญิงสาวดังขึ้นเรื่อยๆประหนึ่งว่ากำลังเรียกร้องความสนใจในขณะที่เธอนั่งกอดเข่าของตนเองอยู่บนเตียงนอน ข้างกายคือชายหนุ่มรูปงามผู้มีนามว่า 'พาย ฤตินาฏวรนันท์' กำลังนอนจมกองน้ำราสเบอร์รี เอ๊ย! จมกองเลือดพรหมจรรย์ของเธออยู่ เมื่อคืนพายเมาแทบไม่ได้สติหญิงสาวจึงขันอาสาขับรถมาส่งชายหนุ่มที่คอนโด แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดเช่นนี้ "อื้ออ...ใครมาร้องไห้อยู่นี่วะ!" ร่างกำยำงัวเงียตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดเพราะรู้สึกรำคาญเสียงของลูกแมวน้อยที่กำลังร้องไห้เหมือนหิวนม "ฮื้อออ ตื่นแล้วหรอไอ้คนโรคจิต! บ้ากาม! เมื่อคืนแกข่มขืนฉัน!" เสียงด่าทอของสาวเจ้าทำให้พายรีบลุกพรวดพราดขึ้นมาเพราะความตกใจ แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องตกใจมากกว่านั้นเมื่อเขาเห็นรอยสีแดงเปื้อนเต็มผ้าปูที่นอนของตน "นี่! นี่มันเรื่องอะไรกัน!" "ก็เลือดพรหมจรรย์ของฉันไง นายข่มขืนฉันแล้วก็เปิดซิงฉันด้วย อึก ฮืออออ ฉันเกลียดนาย! ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดนาย!" "ฉันเนี่ยนะข่มขืนเธอ? หึ! เธอยินยอมเองล่ะสิไม่ว่า" "กรี๊ดดดด! ไอ้คนบ้า! นายคิดจะไม่รับผิดชอบทั้งๆที่เมื่อคืนนายไม่ได้ใส่ถุงยางเนี่ยนะ?" คนตัวเล็กโวยวาย "โธ่เอ๊ย! หุบปากแล้วก็ไปหายาคุมกินซะ! หรือที่ร้องไห้อยู่เนี่ยเรียกร้องอยากได้เงินว่างั้น?" พายเลิกคิ้วถามด้วยความหงุดหงิด "ฉันไม่ได้ต้องการเงิน!" "แล้วต้องการอะไร?" "หึ! เดี๋ยวนายก็ได้รู้เองนั่นแหละ" มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาและกระตุกยิ้มมุมปาก เธอขยับลงจากเตียงนอนทว่าเป็นจังหวะเดียวกับที่หัวเข่าข้างหนึ่งกดทับชายผ้าขนหนูไว้กับที่นอน ส่งผลให้ผ้าขนหนูหลุดลงไปกองกับพื้น เผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าชัดเจนทุกสัดส่วน พายเบิกตากว้างเมื่อเรือนร่างอรชรไร้ปราการใดขวางกั้นนั้นปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาพอดี หญิงสาวรีบก้มลงไปหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันรอบตัวไว้อีกครั้งด้วยความอับอาย ก่อนที่จะก้มลงไปอีกครั้งเพื่อหยิบเสื้อผ้าของตนที่กองอยู่บนพื้นห้องขึ้นมาและรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที "โธ่เอ๊ย! นี่กูเมาจนขาดสติขนาดนั้นเลยหรอวะ!" พายสบถหัวเสียและยกมือขึ้นมากุมขมับไว้ มหาวิทยาลัย รถจีปรุ่นคลาสสิกวิ่งเข้ามาจอดในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง ร่างบองบางก้าวลงจากรถในชุดนักศึกษารัดรูปและรองเท้าผ้าใบสีขาวยี่ห้อดังท่ามกลางสายตาหนุ่มๆที่กำลังจับจ้องมายังเธอ "แหมๆ อีคุณหนูเวลวันนี้ทำไมพ่อแกอนุญาตให้ขับรถมาเองไม่ทราบ" 'เวลดา อัครากูร' ทำสีหน้าเบื่อหน่ายเมื่อถูกเพื่อนสนิทกระแนะกระแหน "พูดมากน่า! เอวาล่ะ?" เวลดาถามหา'เอวา' เพื่อนสนิทที่เธอเป็นห่วงมากที่สุดในเวลานี้ "แกเลิกเป็นห่วงมันเถอะ เพราะผู้ชายที่เคยคุยกันไม่ถึงสามคำ แต่พอเขาไม่เอามันดันฟูมฟายอย่างกับเลิกกับแฟนที่คบกันมาเป็นสิบปียังไงยังงั้น เหมือนจะเป็นจะตายเสียให้ได้!" 'ราเชล' บ่นให้เพื่อนไม่จริงจังนัก "เพราะไอ้ผู้ชายมันเลวไง ให้ความหวังผู้หญิงไปทั่ว!" เวลดาเบ้ปากเมื่อนึกถึงหน้าคนที่มันทำให้เพื่อนรักของเธอต้องเป็นเช่นนี้ "เอวายอมเล่าเรื่องผู้ชายคนนั้นให้แกฟังแล้วหรอ?" "ใช่! แล้วฉันก็ไปจัดการไอ้ผู้ชายคนนั้นมาแล้วด้วย" "จัดการยังไง? เล่ามาให้หมดเลยนะยัยตัวแสบ" ราเชลรู้จักนิสัยห้าวหาญเกินหญิงและไม่กลัวคนของเวลดาดีกว่าใคร เธอจึงคาดคั้นอยากรู้เสียให้ได้ว่าเพื่อนรักไปก่อวีรกรรมอะไรมาอีก "ไม่บอก เอาไว้เห็นผลเมื่อไหร่แกจะสะใจเป็นที่สุด" "โห๊! เอางี้เลยหรอ แกยิ่งอ่านใจยากและชอบทำอะไรพิเรนๆอยู่" "ก็เพราะว่ามันพิเรนนี่แหละฉันถึงยังไม่เล่าให้แกฟัง" "ยัยคุณหนูเวล! โธ่เอ๊ยยยย! ราเชลมีสีหน้าเอือมระอากับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเพื่อนรัก "เอาน่า! งานนี้ฉันทุ่มสุดตัวกว่างานไหนๆ แกลืมไปแล้วหรอว่าฉับปราบไอ้พวกผู้ชายเจ้าชู้มากี่คนแล้ว" "รู้น่า แต่ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าพวกผู้ชายที่แกเคยไปปราบมา มันกลัวแกเพราะรู้ว่าแกเป็นลูกใคร" ราเชลกอดอกมองเพื่อนรักอย่างขัดใจ "ไม่เกี่ยวหรอก พวกมันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นใคร โดยเฉพาะผู้ชายคนนี้" เวลดากระตุกยิ้มมุมปากและหรี่ตาลงเล็กน้อย คอนโดของพาย "หายไปไหนวะ ไม่ใช่ขวดเล็กๆ" พายค้นหาน้ำราสเบอร์รี่ของโปรดของตนที่มักจะดื่มตอนตื่นนอน ทว่าตอนนี้ขวดสุดท้ายในตู้เย็นมันกลับอุตริหายไปโดยไม่ทราบสาเหตุ "อย่าบอกนะว่ายัยเด็กผู้หญิงบ้าคนนั้นแอบกิน! น่าเจ็บใจชะมัด" เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่เขานอนด้วยเมื่อคืนก็นึกสงสัย พายไม่ได้รับรู้ถึงห้วงอารมณ์ที่มีเซ็กส์กับเธอ และที่สำคัญผู้หญิงคนนี้เสียพรหมจรรย์ให้ตนแต่กลับเดินออกจากคอนโดไปหน้าตาเฉย "บ้าจริง!" พายเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตน สายตาเฉียบคมเหลือบไปเห็นเข็มขัดนักศึกษาหล่นอยู่ที่ข้างเตียง เขาเดินไปหยิบมันขึ้นมาดูจึงได้รู้ว่าหญิงสาวคนเมื่อคืนเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ "หึ! ได้เห็นดีกันแน่ ยัยเด็กบ้า!"